Η μελέτη αυτή αποτελεί μία εξαιρετικά προσεκτική παρουσίαση των θέσεων του Κονδύλη για την ελληνική κρίση. Ο συγγραφέας εμβαθύνει, χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψεις, αλλά με παρούσα την κριτική διάθεση, στις θέσεις του για τη νεοελληνική περίπτωση, οι οποίες, μάλιστα, διατυπώθηκαν πριν από περισσότερο από είκοσι χρόνια και των οποίων η επικαιρότητα και ορθότητα μοιάζει σήμερα να επιβεβαιώνεται, δυστυχώς, σε μεγάλο βαθμό. Επιπρόσθετα, αναπτύσσει μια σειρά δικών του πρωτότυπων σκέψεων για την κρίση, τα αίτιά της και τους σημερινούς πρωταγωνιστές της. Το βασικό σχήμα μιας συμπεριφοράς καθιερωμένης κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, που περιγράφει τη σχέση του Νεοέλληνα με το κράτος, με το να δηλώνει υπακοή στο κράτος, το οποίο, με τη σειρά του, τον προστατεύει, κατά διαφόρους τρόπους, από τον διορισμό του στο Δημόσιο έως την παραχώρηση προνομιακού εργασιακού ή ασφαλιστικού καθεστώτος σε σύγκριση με άλλες ομάδες εργαζομένων, αποτελεί ίσως τον πυρήνα όλων των μεταγενέστερων δυσλειτουργιών που διέπουν την οργάνωση της χώρας σε όλους τους τομείς: Η ελλιπής εξατομίκευση, ο υπερβάλλων ρόλος της οικογένειας και του πατερναλιστικού κράτους αποτελούν ψηφίδα συμπληρωματική της κονδυλικής άποψης περί της διαχρονικής επιβίωσης των βαλκανικών, πατριαρχικών, προνεωτερικών νορμών του σχήματος προστασία-υπακοή, που σταθερά ανταγωνίζονται και νοθεύουν τη δημιουργία ενός νεωτερικού κράτους.