Η μέθοδος η οποία προτείνεται σήμερα στα διδακτικά εγχειρίδια της
γλώσσας για την εκμάθηση της ορθογραφίας ουσιαστικά δε διαφέρει σε
τίποτε από αυτή που είχαν υιοθετήσει τα βιβλία της γλώσσας του 1982 και
η οποία στηρίζεται στην άποψη των παλιών γραμματιστών και λατινιστών
δασκάλων που ισχυρίζονταν ότι «Nulla dies sine linea» που σημαίνει
«οφείλουμε να κάνουμε καθημερινά άσκηση δέκα σειρές ορθογραφία».
Ο μονότονος, μονοδιάστατος, προαναφερόμενος τρόπος όπως προκύπτει από
διαχρονικά ελληνικά ερευνητικά δεδομένα κρίνεται ως αντιπαραγωγικός και
αναποτελεσματικός με άκρως επικίνδυνες συνέπειες τόσο στο γνωστικό όσο
και στον ψυχικό κόσμο του παιδιού. Πάμπολλες φορές θελημένα ή αθέλητα
τσαλακώνεται, κακοποιείται ο λόγος του παιδιού από τις επεμβάσεις και το
«κοκκίνισμα» του δασκάλου με αποτέλεσμα να βιώνεται η γλώσσα ως απαξία,
το παιδί να επιδεικνύει αρνητική μαθησιακή συμπεριφορά και το χειρότερο,
ελλοχεύει ο κίνδυνος να καταρρακωθεί η αυτοπεποίθησή του. «Έχει
επιστημονικά διαπιστωθεί ότι ανεπάρκειες και λάθη στην εκπαίδευση έχουν
επιζήμια επίδραση στην ανάπτυξη του φλοιού του εγκεφάλου» (Faure et al,
1972, 108). Ο καθ. της Φιλοσοφικής σχολής Χαραλαμπάκης Χρ. από το 1994
διατρανώνει ότι επιβάλλεται νέα αντιμετώπιση της ορθογραφίας.