Το βιβλίο ξεκινά από την παραδοχή ότι οι αλλαγές που πραγματοποιούνται στο καλλιτεχνικό πεδίο κατά το μακρό 19ο αιώνα οριοθετούν τα θεμέλια της μοντέρνας τέχνης και είναι άμεσα συνυφασμένες με την ίδια τη θεμελίωση και ιστορική εξέλιξη των θεσμών της τέχνης. Αν οι νέοι θεσμοί της τέχνης, όπως παρατηρεί ο Reinhardt το 1950, συνδέονται άμεσα με την ιστορικά νοούμενη αλλαγή στο καλλιτεχνικό πεδίο αλλά και στο κοινωνικό status των καλλιτεχνών, η ιστορία της τέχνης κατά το μακρό 19ο αιώνα είναι στενά συνυφασμένη με την ιστορία των θεσμών των Ακαδημιών και του Salon.Το πρώτο κεφάλαιο χαρτογραφεί αυτή τη στροφή στην ιστορία της τέχνης από το Νεοκλασικισμό έως και το Ρεαλισμό, εστιάζοντας στο ζήτημα της έκφρασης πρώτα στο πλαίσιο του Ακαδημαϊκού κανόνα, (εκκινώντας από τον Le Brun και το 17ο αιώνα και καταλήγοντας στα τέλη του 18ου αιώνα, όπου το Ακαδημαϊκό αυτό παράδειγμα εγκαταλείπεται), στη συνέχεια στη ρομαντική ζωγραφική του 19ου αιώνα και τέλος στο «πρωτοποριακό παράδειγμα» της τέχνης των «ρεαλιστών» κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Στο δεύτερο κεφάλαιο εξετάζεται μια εκδοχή και πρωτόλεια έκφανση του θεσμού του μουσείου από την πρώιμη νεότερη εποχή, οι «αίθουσες των αξιοπερίεργων», και ο ορισμός και η κατηγορία της τέχνης και του έργου τέχνης πριν τη Νεοτερικότητα.