Ανοίκειοι τόποι, η τελετουργία του ταξιδιού, η διαχείριση της μνήμης μέσα στην άλλοτε ασφαλή κι άλλοτε επίφοβη ουδετερότητα χώρων που γίνονται προσωρινά οικείοι (δωμάτια ξενοδοχείων, αίθουσες αναμονής αεροδρομίων, κουπέ τρένων).

Η βιαστική εκχώρηση κάθε διεκδίκησης που προϋποθέτει σάρκα και σώμα και αισθήσεις στην ασφάλεια της γραφής, ως σωτηρία αλλά και ως υπεκφυγή.

Η αγωνία να οικοδομεί διαρκώς ο αφηγητής με λέξεις μια ταυτότητα, ένα ιδιότυπο εισιτήριο για να ακυρώνει σε κάθε διαδρομή στην πραγματικότητα, με ολοένα πιο απαιτητική πρόβλεψη για επιστροφή.

Αυτά τα νήματα συστρέφονται στον Πειρασμό της γραφής, το πρώτο βιβλίο του Γιάννη Κοτσιφού, ο οποίος μεταφέρει στο πεδίο της ποίησης την εμπειρία από το δαιδαλώδες περιθώριο μιας πολυετούς αναμέτρησης με το αλφάβητο των άλλων, με τα διαδοχικά στρώματα λόγου που αποκαλύπτονται στις σημειώσεις τυπογραφικών δοκιμίων, με τις πολλαπλές αναθεωρήσεις εγγράφων στα οποία η ταυτότητα του γράφοντος σβήνει, με το αποφασιστικό εντέλει νεύμα της γραφής, που βεβαιώνει ότι η δική της εκδοχή του βίου είναι αυτή που θ’ απομείνει ως γνήσια. Μια διαβεβαίωση που ακούγεται καθησυχαστική, αλλά δεν είναι.