...Σαν πρωτοπήγα στο Άγιον Όρος, ήμουν ο τυπικός επισκέπτης, ίσως λιγάκι αναιδής, που τα ξέρει όλα και προσπαθεί να απομυθοποιήσει πρόσωπα και καταστάσεις. Έψαχνα τα πάντα, κοίταζα παντού και πάλι έμενα ανικανοποίητος. Ίσως γιατί αυτός ο περίεργος τόπος, που ονόμασαν Περιβόλι της Παναγίας, ξέρει να κρατάει καλά φυλαγμένα τα μυστικά του...
Δεν περίμενα να ξαναπάω, μετά την πρώτη φορά. Μια ανεξήγητη και ακατανίκητη όμως δύναμη, με τράβαγε κοντά σ' αυτό το μυστηριώδες μέρος. Να ήταν η σχεδόν απόλυτη σιωπή που επικρατούσε εκεί; Η βαθιά κατάνυξη και τα παλιά τελετουργικά, που ξεχάστηκαν στον υπόλοιπο κόσμο, ακόμα και μέσα στις εκκλησιές; Ή μήπως η βαθύτερη ανάγκη κάθε ανθρώπου να βρεθεί όσο το δυνατόν κοντύτερα στον Θεό;
Ναι, ακριβώς: Κάπως έτσι θα μπορούσα να εξηγήσω αυτή την ιδιότυπη έλξη που ασκεί ο Άθως στους προσκυνητές του: Ουσιαστικά, τους προσκαλεί να πλησιάσουν κάθε φορά, όλο και λίγο περισσότερο, κοντύτερα στον ουρανό. Στην πραγματική ζωή "συν πάσι τοις αγίοις" που προγεύονται οι Αγιορείτες μοναχοί και παίρνουμε μερικές στάλες της κι εμείς οι κοσμικοί, όταν βρισκόμαστε ανάμεσά τους.
Κάθησα λοιπόν κι έγραψα τις εντυπώσεις μου από τα προσκυνήματα στο Άγιον Όρος. Σε γλώσσα απλή, για να τις καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε. Με αναφορές που ίσως φανούν παράξενες, αλλά που πρέπει να ειπωθούν.
Είναι άλλωστε ένα μυστήριο από μόνη της αυτή η μοναστική πολιτεία. Κι ο κάθε προσκυνητής, κρατάει πάντα πολύτιμες αναμνήσεις, πραγματικές σταλαγματιές σοφίας, παρηγοριάς και πίστης από εκεί...