Τι είναι το «μαζί;» Φθορά ή ανάπλαση; Τι η συνύπαρξη; Τέλμα ή εξέλιξη; Κι ο έρωτας στιγμιαίος ή εξακολουθητικός;
Μια γυναικεία φωνή αναζητά την απάντηση. Ενδύεται πολλαπλά σώματα, του κοριτσιού, της μητέρας, της ερωμένης, της λύκαινας, της πόλης, του αγάλματος. Περιηγείται στην παιδική χαρά, στο ωδείο, στους ναούς, στα δωμάτια των εραστών, στους καταρράκτες, στα φαράγγια. Αποστηθίζει τον κόσμο, κατασπαράζει τον καρπό της γνώσης, εμπεδώνει το εφήμερο.
Στα «Ποιήματα που γράψαμε μαζί» η Ελένη Αλεξίου συλλαβίζει στίχο στίχο ένα σύνθημα για το επείγον της αγάπης, για την επιστροφή στην αφοσίωση: «συνυπάρχω, άρα υπάρχω».

ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ
Λύσαμε το χειρόφρενο και πέσαμε στη λίμνη.
Το άλλο πρωί μας βρήκανε στο πίσω κάθισμα οι δύτες.
Μα πριν σωθούν οι έντιμοι σωσίες μας
αμνήμονες τάχα και απαθείς
διέψευσαν τον έρωτα
αρνήθηκαν ότι υπήρξαμε
και στρέψανε αλλού το βλέμμα
σαν να ’μασταν άγνωστοι
ή πεθαμένοι.
Μετά τη βροχή
βγήκαμε από τη λίμνη εμποτισμένοι
απάρνηση και χωριστά
επιστρέψαμε στην άνυδρη ζωή