Ο Αντρέας Π. Ανδρέου γεννήθηκε στο Αμμοχώρι της Φλώρινας το 1961, όπου ζει κι εργάζεται μόνιμα. Παντρεμένος με τη Σοφία Αντωνακάκη, σχεδόν από τα εφηβικά του χρόνια, και πατέρας δύο παιδιών, του Παντελή και της Ανδρομάχης. Σπούδασε κλασική αρχαιολογία, βυζαντινολογία και αρχαία ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Μάιντς και κλασική φιλολογία-κλασική αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης της Δ. Γερμανίας. Από το 1988 είναι διδάκτορας της φιλοσοφίας (στην κλασική αρχαιολογία) του Γουτεμβέργιου Πανεπιστημίου (Johannes Gutenberg Universitat Mainz) του Μάιντς. Εργάζεται στην Παιδαγωγική Σχολή Φλώρινας στο ΠΤΔΕ καταρχήν του ΑΠΘ και νυν (από το 2004) Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, αρχικά ως ειδικός επιστήμονας του ΠΔ/407 (1991-1997), από το 1997 ως λέκτορας και από το 2001-2006 ως επίκουρος καθηγητής με αντικείμενο ιστορία και πολιτισμός της ελληνικής αρχαιότητας. Από το 2006 μέχρι σήμερα αναπληρωτής καθηγητής με αντικείμενο ιστορία και πολιτισμός στην εκπαίδευση. Από τον Σεπτέμβριο του 2007, πρόεδρος στο ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Διδάσκει ή έχει διδάξει σε προπτυχιακό επίπεδο, εκτός από το ΠΤΔΕ στο Τμήμα Νηπιαγωγών, στο Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και στο Τμήμα Ελληνικού Πολιτισμού του ΕΑΠ. Ως επισκέπτης καθηγητής στο Τμήμα Κλασικής Αρχαιολογίας του Johannes Gutenberg Universitat Mainz. Σε μεταπτυχιακό επίπεδο διδάσκει στο ΠΜΣ του ΠΤΔΕ, στο ΠΜΣ του ΠΤΝ και στο Διαπανεπιστημιακό-Διατμηματικό ΠΜΣ Μουσειολογίας του ΑΠΘ. Διατελεί από το 2006 διευθυντής σπουδών στο οικείο ΠΜΣ του ΠΤΔΕ. Επιστημονικά και ερευνητικά ενδιαφέροντα: αρχαία και βυζαντινή ιστορία, ιστορία και αρχαία ελληνική τέχνη, μουσείο και σχολείο, μουσειακή εκπαίδευση, ιδεολογική χρήση της ιστορίας, παράδοση και πολιτισμός, σχολική ιστορία και σχολικά εγχειρίδια ιστορίας, διδακτική της ιστορίας, τοπική ιστορία έρευνα και η διδακτική της. Από το 1997 ερευνητής στην ομάδα του ΜΟΕΣΒΙ-ΚΕΣΒΙΔΕ του ΑΠΘ (υπεύθυνος συντονιστής της ομάδας για την έρευνα στα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας της π. ΓΔΜ). Επέβλεψε ή επιβλέπει 21 πτυχιακές εργασίες, 4 μεταπτυχιακές ως κύριος επόπτης και συμμετέχει σε 14 τριμελείς επιτροπές επίβλεψης διδακτορικών διατριβών σε 5 εξ αυτών ως επιβλέπων καθηγητής. Έχει εκδώσει 7 μονογραφίες, 55 άρθρα σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά καθώς και σε πρακτικά συνεδρίων πανελλήνιας και διεθνούς εμβέλειας.

Ο Γιώργος Κόκκινος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Εργάζεται ως καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου (Ρόδος), όπου υπηρετεί από το 1997, διδάσκοντας Ελληνική και Ευρωπαϊκή Ιστορία και Διδακτική της Ιστορίας. Είναι μέλος της Εταιρείας Μελέτης Νέου Ελληνισμού, της Ελληνικής Εταιρείας Ιστορικών της Εκπαίδευσης, της Historical Association, της International Society for History Didactics και της IRAHSSE, ενώ συνεργάζεται με την Association for Historical Dialogue and Research. Έχει εκδώσει μεταξύ άλλων τα βιβλία: "Η φασίζουσα ιδεολογία στην Ελλάδα" (Παπαζήσης 1989), "Ο πολιτικός ανορθολογισμός στην Ελλάδα" (Τροχαλία 1996), "Από την Ιστορία στις ιστορίες" (Ελληνικά Γράμματα 1998), "Αναζητώντας την Ευρώπη" (Μεταίχμιο 2000), "Διδακτικές προσεγγίσεις στο μάθημα της Ιστορίας" (Μεταίχμιο 2000, 2η έκδοση), "Επιστήμη, Ιδεολογία, Ταυτότητα" (Μεταίχμιο 2003). Είχε επίσης την επιμέλεια των βιβλίων "Διεπιστημονικές προσεγγίσεις στη Μουσειακή Αγωγή" (Μεταίχμιο 2002, σε συνεργασία με την Ευγενία Αλεξάκη) και "Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας. Ανθολόγιο" (Βουλή των Ελλήνων 2002, σε συνεργασία με την Ελένη Κορομηλά). Άρθρα και βιβλιοκρισίες του έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά "Μνήμων", "Σύγχρονα Θέματα", "Θεωρία και Κοινωνία", "Φιλολογική" κ.ά. Η επιστημονική του δραστηριότητα αφορά την ιστορία των πολιτικών ιδεών τον 19ο και τον 20ό αιώνα, τη διδακτική της ιστορίας, την ιστορία των αντιλήψεων για το σώμα και τη σωματική αγωγή και την ιστορία της εκπαίδευσης.

Η Έλλη Λεμονίδου είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Νεώτερης και Σύγχρονης Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών. Τα κύρια ερευνητικά της ενδιαφέροντα σχετίζονται με την ιστορία του Α´ και του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, τη διαχείριση επίμαχων και τραυματικών γεγονότων του πρόσφατου παρελθόντος, τη σχέση Ιστορίας-μνήμης και τις δημόσιες χρήσεις του ιστορικού παρελθόντος. Πρόσφατα επιμελήθηκε τον συλλογικό τόμο με τίτλο "100 ans après : la mémoire de la Première Guerre mondiale / 100 years after: the Memory of the First World War" (École française d’Athènes, Αθήνα 2018). Τελευταίες της μονογραφίες: "Η Ιστορία στη μεγάλη οθόνη. Ιστορία, κινηματογράφος και εθνικές ταυτότητες" (Ταξιδευτής, Αθήνα 2017)· "Ιστορία και Μνήμη του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη" (Παπαζήσης, Αθήνα 2019).

Η Ελένη Πασχαλούδη σπούδασε ιστορία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το 2009 έλαβε το διδακτορικό της δίπλωμα από το Τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, του οποίου στη συνέχεια υπήρξε και μεταδιδακτορική υπότροφος από το Σεπτέμβριο του 2010 μέχρι και τον Ιούνιο του 2012. Είναι συγγραφέας του βιβλίου "Ένας πόλεμος χωρίς τέλος: Η δεκαετία του 1940 στον πολιτικό λόγο 1950-1967" ("Επίκεντρο", 2010). Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στη μεταπολεμική ιστορία και ειδικότερα στην πολιτική χρήση του παρελθόντος, στη μελέτη της μνήμης και στη συγκρότηση των πολιτικών ταυτοτήτων.