Ο Ολιβιέ Πυ γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1965 στη γαλλική πόλη Γκρας. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εν ζωή εκπροσώπους της σύγχρονης γαλλικής δραματουργίας, ενώ είναι παράλληλα ηθοποιός και σκηνοθέτης. Σπούδασε φιλοσοφία και θεολογία, αλλά αφοσιώθηκε στο θέατρο. Μαθήτευσε σε δύο από τις εγκυρότερες γαλλικές δραματικές σχολές (ENSATT και Conservatoire National Superieur d'Art Dramatique). Τριάντα δύο χρονών ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού Κέντρου της Ορλεάνης, ενώ, μετά τη λήξη της θητείας του, στα τέλη του 2006, διορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου του Οντεόν στο Παρίσι. Από το 1988 που εμφανίστηκε στο θέατρο ως συγγραφέας, εδραιώθηκε στη γαλλική σκηνή με έργα στα οποία παίζει και σκηνοθετεί. Από την πληθωρική δραματουργική παραγωγή του ξεχωρίζουν τα αμετάφραστα ακόμα στα ελληνικά θεατρικά έργα: "Les Vainqueurs" (Οι νικητές), 2004, L'Exaltation du labyrinthe" (Το εγκώμιο του λαβυρίνθου), 2001, "L'Apocalypse joyeuse" (Η χαρούμενη Αποκάλυψη), 2000, "Le Visage d' Orphee" (Το πρόσωπο του Ορφέα), 1997, "La Servante" (Η υπηρέτρια), 1995. Μη διστάζοντας να διακηρύξει τόσο τη ρωμαιοκαθολική πίστη του όσο και την ομοφυλοφιλία του, ο Πυ δημιουργεί στα έργα του ένα γιορτινό και συνάμα παρακμιακό σύμπαν, που συνδυάζει στοιχεία γκροτέσκου και φάρσας, με οδηγό έναν κυρίαρχο, παραληρηματικό λόγο. Η μεταμφίεση ανάγεται σε όχημα έκστασης και το θέατρο σε θρησκεία που ευαγγελίζεται τη ριζική επανανοηματοδότηση του σύγχρονου κόσμου.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι (Paris II, D.E.S. πολιτικής κοινωνιολογίας/ μελέτη με θέμα: "Le dessin contestataire: un cas d' oppostion culturelle"). Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας και θεωρίας λογοτεχνίας. Συνεργάστηκε για δύο χρόνια στην ελληνική έκδοση του "Le Monde Diplomatique". Το 1979, ανέλαβε τη διεύθυνση του βιβλιοπωλείου "Θεμέλιο" και αργότερα την ευθύνη των ομώνυμων εκδόσεων. Συνεργάστηκε με το Διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας, με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και με την Ορχήστρα των Χρωμάτων σε ένα θέαμα για τη Γεωργία Σάνδη και τον Σοπέν. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά καθώς και σε συλλογικούς τόμους. Μεταφράσεις της έχουν παιχτεί στο θέατρο και έχει συνεργαστεί στη συγγραφή σεναρίων. Διετέλεσε Γραμματέας του Δ.Σ. του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (2000-2004) και του Ευρωπαϊκού Κέντρου Μετάφρασης, καθώς και μέλος του Δ.Σ. του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και του Πανελλήνιου Συλλόγου Επαγγελματιών Μεταφραστών (Π.Σ.Ε.Μ.). Τα "Ουτοπήματα" (2004) ήταν το έκτο βιβλίο της που εκδόθηκε, μετά το "Σχεδόν... Μελό" (2002, υπό έκδοση στα γαλλικά στις εκδόσεις "Actes Sud"), τους "Παραβάτες", "Το αόρατο που σε κοιτά", τα "Γάντια με χέρια" και το "Όταν οι δρόμοι". Έχει γράψει επίσης δύο θεατρικά έργα, την "Ανυπακοή" και το "Στο δρόμο μου ένας άγγελος". Έχει μεταφράσει Μαριβό, Κλοσοφσκί, Σατί, Κλάους, Σαρρώτ, Ντυράς, Μισώ, Ζοφρέ, Ροντρίγκεζ, Μπατάιγ κ.ά. Έχει λάβει μέρος, ως προσκελημένη, σε λογοτεχνικά φεστιβάλ στο εξωτερικό, στο πλαίσιο των οποίων κείμενά της μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες.

Η Δήμητρα Κονδυλάκη είναι θεωρητικός θεάτρου, σκηνοθέτις και μεταφράστρια. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (1991-1995) και θέατρο στο Παρίσι με υποτροφία του ΙΚΥ. Έχει μεταπτυχιακή ειδίκευση στις Θεατρικές Σπουδές (Institut d’études théâtrales, Censier Paris III) και διδακτορικό τίτλο στη Συγκριτική Λογοτεχνία (PARIS IV-Sorbonne, 2003). H διδακτορική της διατριβή αφορά τη θεατρική έκδοση στην Ελλάδα και στη Γαλλία κατά τα έτη 1980-2000 και τη συμβολή της στην ανάδυση ενός νέου «θεάτρου λόγου». Έχει διδάξει κλασική, νεότερη και σύγχρονη δραματολογία, θέατρο και επικοινωνία και πολιτική θεατρικών εκδόσεων ως επιστημονική συνεργάτις στα Τμήματα Θεατρικών Σπουδών των Παν/μίων Πατρών και Πελοποννήσου από το 2004 έως το 2012. Από το 2009 διευθύνει μαζί με τον Αντρέα Στάικο το Εργαστήριο Θεατρικής Μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου. Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Μαρίνα Τσβετάγεβα, Μωρίς Μαίτερλινκ, Ζαν Ζενέ, Κλωντίν Γκαλεά, Φρεντερίκ Σοντάγκ, Γκυγιώμ Γκαλιέν, Μισέλ Βιναβέρ, Καρίν Λακρουά και στα γαλλικά Δημήτρη Δημητριάδη, Γιάννη Μαυριτσάκη, Μιχάλη Βιρβιδάκη, Έλενα Πέγκα, Κωνσταντίνο Τζήκα (θέατρο). Μέλος της εκδοτικής επιτροπής του Atelier européen de la traduction (Scène Nationale d’Orléans, 2005-2008) και της Maison Antoine Vitez (Centre international de traduction théâtrale), έχει συντονίσει το «Φόρουμ σύγχρονης δραματουργίας» του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (2008-2009) και τη «Συνάντηση για το σύγχρονο θέατρο» του Γαλλικού Ινστιτούτου (2010-2011). Σύμβουλος δραματουργίας και μεταφράστρια στο πλαίσιο του αφιερώματος στον Δημήτρη Δημητριάδη στο Odéon-Théâtre de l’Europe (Paris). Μέλος της τριμελούς ομάδας εργασίας για την αναδιάρθρωση του συστήματος των θεατρικών επιχορηγήσεων (2010), αντιπρόεδρος της επταμελούς επιτροπής επιχορηγήσεων του Υπουργείου Πολιτισμού (2011-2012), μέλος της επιτροπής εμπειρογνωμόνων για το πρόγραμμα επιδότησης εκδόσεων Γάλλων συγγραφέων στην Ελλάδα Jacqueline de Romilly (Γαλλική Πρεσβεία στην Ελλάδα, 2011-2013). Σκηνοθέτις και δραματουργός των παραστάσεων: Μάτση Χατζηλαζάρου, Σβήσε το πρόσωπό μου και ξαναρχίζουμε (Φεστιβάλ Φιλίππων, Θέατρο Νέου Κόσμου, Knot Gallery 2012-2013) και Σόνιετσκα της Μαρίνα Τσβετάγεβα (Θέατρο Φούρνος 2006). Κριτικά κείμενά της για το σύγχρονο θέατρο έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα βιβλία και περιοδικά. Από το 2004 διευθύνει τις σειρές «Η γλώσσα του θεάτρου», όπου έχουν εκδοθεί κείμενα των Ζαν Ζενέ, Μωρίς Μαίτερλινκ, Δημήτρη Δημητριάδη, Γιάννη Μαυριτσάκη, Ολιβιέ Πυ, και «Θέατρο: Τέχνη-Κοινωνία-Πολιτική» των Εκδόσεων Νεφέλη.