Στη σημερινή εποχή, όλο και περισσότεροι μαθητές διαγιγνώσκονται με διάσπαση προσοχής και άλλες σχετικές διαταραχές. Η διάγνωση της μαθησιακής δυσκολίας επηρεάζει μαθητές ουσιαστικά σε όλες τις τάξεις. Επιπροσθέτως, μαθητές έρχονται στις τάξεις με υψηλού επιπέδου δεξιότητες και νόηση. Έρχονται με μια σειρά φυσικών εμποδίων. Αντιπροσωπεύουν πολιτισμούς που διαφέρουν σημαντικά. Πολλοί μαθητές φέρνουν μαζί τους στο σχολείο τις εντάσσεις από το σπίτι, που είναι πολύ δύσκολες για τους νέους να τις διαχειριστούν.

Πολλοί μαθητές, φυσικά, αντιπροσωπεύουν διαφορετικές από αυτές τις πραγματικότητες – ένας λαμπρός μαθητής, του οποίου η μαθησιακή δυσκολία εμποδίζει τις ικανότητές του, ένας μαθητής που μιλά μια ξένη γλώσσα, του οποίου η οικογένεια αντιμετωπίζει μεγάλες οικονομικές δυσκολίες.

Αν επιλέγαμε να χρησιμοποιήσουμε ό,τι γνωρίζαμε σχετικά με τη μάθηση και στην πράξη σχετικά με τον εαυτό μας, σα να φτιάχναμε σχολικές τάξεις, θα ομολογούσαμε ότι οι μαθητές μαθαίνουν με μια ποικιλία από τρόπους.



Η διαφοροποίηση προτείνει ότι είναι εφικτό να δημιουργήσουμε σχολικές τάξεις, όπου οι πραγματικότητες των μαθητών μπορούν να συμβαδίσουν με τις πραγματικότητες του προγράμματος.

Η ιδέα σε προκαλεί. Μας προκαλεί να βασιστούμε στην καλύτερη γνώση της διδασκαλίας και της μάθησης. Προτείνει ότι υπάρχει χώρος και για την ισότητα, αλλά και για την υπεροχή μέσα στις τάξεις μας.



Όσο σωστή και αν φαίνεται η μέθοδος που καλούμε διαφοροποίηση, δεν υπόσχεται έτοιμες λύσεις. Όπως όλες οι ιδέες που έχουν αξία, είναι αρκετά περίπλοκη.

Μας προκαλεί να αμφισβητήσουμε, να αλλάξουμε, να αναστοχαστούμε και να αλλάξουμε λίγο περισσότερο.