Τα διηγήματα των Τερπινοήσεων άλλοτε απλώς «φλερτάρουν» με τη λογοτεχνία του φανταστικού και άλλοτε εντάσσονται στο cult αυτό είδος – το οποίο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, προσλαμβάνει κυρίως τη μορφή της επιστημονικής φαντασίας: της ουτοπίας ή, ενίοτε, και της δυστοπίας (η ερμηνεία, όπως συχνά συμβαίνει στα έργα τού Ουμπίδια, κορυφαίου πεζογράφου από τον Ισημερινό, εναπόκειται στον αναγνώστη). Πρόκειται για αφηγήματα που εκπλήσσουν με την ευφάνταστη πλοκή τους, καθώς μιλούν για εικονικές ψυχές, συσκευές που αναπαράγουν τις αναμνήσεις, έναν οίκο που κατασκευάζει αλήθειες, εραστές που ξαναγίνονται νέοι μέσω της τεχνολογίας, μια μουσική χωρίς ήχους, ρολόγια που, εκτός από το χρόνο, μετρούν και κάτι αναπάντεχο, μια επανάσταση που θα ξεκινήσει από την τρίτη ηλικία και άλλα «εξωπραγματικά» ή ουτοπικά / δυστοπικά. Πάνω απ’ όλα, όμως, αγγίζουν τον αναγνώστη με το υπαρξιακό τους υπόστρωμα και τον προβληματισμό τους γύρω από διαχρονικά θέματα, όπως το πεπερασμένο του ανθρώπου, ο έρωτας ή ο θάνατος. Αν και ακολουθεί το δρόμο που χάραξαν οι μεγάλοι Λατινοαμερικάνοι εκπρόσωποι του φανταστικού (Χ. Λ. Μπόρχες, Αδόλφο Μπιόυ Κασάρες, Χούλιο Κορτάσαρ), ο Ουμπίδια πρωτοτυπεί συνδυάζοντας φαντασιώδεις καταστάσεις με αναγνωρίσιμα στιγμιότυπα της πεζής καθημερινότητας, με διάθεση συχνά ειρωνική ή/και χιουμοριστική. Απώτερος στόχος του συγγραφέα, να καταδείξει την πραγματικότητα που μας καταδυναστεύει, και να προτείνει μια κάποια διέξοδο από αυτήν – έστω και φανταστική.