Ο Όμηρος, φορώντας το ψαθάκι του, φτάνει στην παραλία της Αυλίδας, αποφασισμένος να διεκδικήσει από τον Ησίοδο τον χάλκινο τρίποδα στον τοπικό ποιητικό διαγωνισμό. Σε μια παιγνιώδη παράφραση του Αγώνος Ομήρου και Ησιόδου, η μυθολογική διάσταση της πραγματικότητας αντιπαραβάλλεται προς έναν αδέξιο και ιδιοτελή εκσυγχρονισμό.
Τα βατράχια αναζητούν στον Άδη τον ποιητή που θα περιγράψει τα ηρωικά τους κατορθώματα στη μάχη με τα ποντίκια. Χωρίς καμία αιδώ, οι νεκροί πολεμιστές διεκδικούν στον κάτω κόσμο με το ζόρι τη δόξα που δεν πρόλαβαν να απολαύσουν εν ζωή, ενώ ο ποιητής Κλεάνθης, ο χειρότερος ποιητής των Αθηνών, προσφεύγει για έμπνευση στον παλιό του δάσκαλο.
Ο ερωτόληπτος Πολύφημος εξομολογείται το πάθος του στην όμορφη Γαλάτεια. Βασισμένος στον κλασικό και αναγεννησιακό μύθο, ο μονόλογος του Πολύφημου αναμιγνύει το υψηλό ύφος του ερωτικού εγκωμίου με τη χαμηλή υλικότητα των καθημερινών πραγμάτων, συνθέτοντας μια καραγκιοζική πολιτική αλληγορία.
Ο αββάς Παφνούτιος καταφεύγει στην εσωτερική έρημο, αναζητώντας ένα νόημα που διαρκώς του διαφεύγει. Θα συναντήσει αγίους ανθρώπους, που βρίσκονται σε εξίσου μεγάλη σύγχυση με τον ίδιο, και θα επιστρέψει με αγγελική υπόδειξη στην πόλη, όπου θα διαρρηχθεί οριστικά η συνοχή της πραγματικότητάς του.
Οι τέσσερις αυτές ιστορίες, παραλλαγές σε δοσμένα θέματα της αρχαίας και της χριστιανικής παράδοσης, κλονίζουν μέσα από το παιχνίδι του ύφους τα αλληγορικά νοήματα, περιγράφοντας τη φυγή από τον κόσμο και την εξορία στο βασίλειο των ηδονών.