Ο Αλαίν Ντελόν, εκτός από χαρακτηριστικό παράδειγμα όμορφου άντρα, είναι ένας ηθοποιός που αναμφισβήτητα γοήτευσε το κινηματογραφόφιλο κοινό, παρόλο που η για διάφορους λόγους αμφιλεγόμενη προσωπικότητά του δεν έπαψε ποτέ να προκαλεί αντιπάθειες. Ο θυελλώδης έρωτάς του με τη Ρόμυ Σνάιντερ άφησε την εντύπωση ενός σάτυρου στη συνείδηση μιας μεγάλης μάζας, ενώ η υπόθεση της δολοφονίας του «σωματοφύλακά» του, Στέφαν Μάρκοβιτς, συνέβαλε στον χαρακτηρισμό του ως «σκοτεινού τύπου». Επίσης, παρά το γεγονός ότι πρωταγωνίστησε σε ταινίες αριστερών σκηνοθετών όπως ο Λουκίνο Βισκόντι και ο Τζόζεφ Λόουζι, οι κριτικοί της αριστεράς τον αντιμετώπισαν πάντα με καχυποψία, ίσως και εχθρικά πολλές φορές, εξαιτίας των συντηρητικών ιδεών του και των δηλώσεών του που χαρακτηρίστηκαν αντιδραστικές. Κι ακόμη, τον μίσησαν οι φεμινίστριες για την στάση του απέναντι στις γυναίκες, τον θεώρησαν αθεράπευτα «μάτσο» κι ας μην έκρυψε ποτέ την αμφισεξουαλικότητά του.
Μετά την επιτυχία του «Δολοφόνου με το Αγγελικό Πρόσωπο» (Le Samourai), υιοθέτησε την εικόνα του ψυχρού εκτελεστή και, αποφεύγοντας τις συνεντεύξεις, άφησε να εννοηθεί πως αυτός ο ρόλος ήταν ο πραγματικός του χαρακτήρας. Παράλληλα, δεν ενέκρινε καμιά βιογραφία του και επιχειρώντας να μπλοκάρει κάθε ανάλογη κυκλοφορία στη Γαλλία, ενίσχυσε τις υπόνοιες ότι έχει πολλά να κρύψει, ιδιαίτερα όταν στο αποκορύφωμα της καριέρας του, η ανάμιξή του στη δολοφονία του Στέφαν Μάρκοβιτς, άφησε πολλά ερωτηματικά.
Πέρα, όμως, από οποιεσδήποτε εικασίες, γεγονός είναι πως ο Αλαίν Ντελόν υπήρξε για πολλά χρόνια ο διασημότερος Γάλλος ηθοποιός, το αρσενικό ισοδύναμο της Μπριζίτ Μπαρντό, και το όνομά του εξακολουθεί να είναι αναγνωρίσιμο σε όλη την υφήλιο. Όσον αφορά την προσωπική ζωή του, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει βασικό υλικό σεναρίου για μία κινηματογραφική ταινία πιο συναρπαστική από όλες όσες έχει γυρίσει.