Στην έκδοση αυτή παρουσιάζεται το ζωγραφικό έργο του Σπύρου Παπαγιαννόπουλου.
Προερχόμενος από οικογένεια αρχιτεκτόνων και ζωγράφων, ο Παπαγιαννόπουλος
γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά επέλεξε να ζήσει σε νησιά του Αιγαίου:
Ανάφη, Πάρο, Αντίπαρο, Κρήτη. Η θάλασσα, η ζωγραφική και τα καΐκια ήταν τα μεγάλα
πάθη της ζωής του. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του βρίσκεται σε τοιχογραφίες σε
ταβέρνες, μπαρ, μαγαζιά ή σπίτια. Ως αυτοδίδακτος ζωγράφος απέφυγε κάθε πρόσφατη
επιρροή του συρμού, υιοθετώντας ένα άχρονο, λαϊκότροπο, αντισυμβατικό στιλ. Η
τεχνική αρτιότητα και δεξιοτεχνία δεν ήταν η προτεραιότητά του –ούτε καν ζητούμενό
του. Ενώ ήταν κάτοχος μιας τεχνικά άρτιας έκφρασης και ενός ακριβούς, περιεκτικού και
εκφραστικού σχεδίου, δεν ενδιαφέρθηκε να τα μεταφέρει και να τα αναπτύξει στη
μνημειακή του ζωγραφική. Αντίθετα, υιοθέτησε ένα λαϊκότροπο εκφραστικό ύφος και το
μπόλιασε με την προσωπική του μανιέρα για να αφηγηθεί τις ιστορίες του. Όπως
σημειώνει ο Θανάσης Μουτσόπουλος, το ζωγραφικό ύφος του Σπύρου
Παπαγιαννόπουλου «θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένα μείγμα λαϊκής ζωγραφικής με
κάποια αδιευκρίνιστα σύγχρονα στοιχεία, πολύ πλούσιο σε λεπτομέρειες, ιστορικές
πληροφορίες και μικροαναφορές. Αυτά τα ‘αδιευκρίνιστα στοιχεία’ μπορεί να είναι
μνήμες από τις μελέτες του της ζωγραφικής, ίσως ιδιαίτερα του σουρεαλισμού, πιθανόν
του Ντε Κίρικο, ίσως ακόμη μια γνώση των γαλλικών κόμικς». Με άλλα λόγια, ο
Παπαγιαννόπουλος δεν ήταν ακριβώς «λαϊκός», αλλά μάλλον ένας πολύ διαβασμένος
νέος άνθρωπος, ο οποίος διερευνούσε τη λαϊκή κουλτούρα της χώρας του, ψάχνοντας
παράλληλα τον προσωπικό του εκφραστικό δρόμο.