Με μεθοδεύσεις που η διεθνής κοινή γνώμη κατήγγειλε ως "πραξικόπημα", και τελικά με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η νίκη του "Όχι" στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 μετατράπηκε σε συμβολική: το "Όχι" έγινε "Ναι". Με ανάλογες μεθοδεύσεις, το καλοκαίρι του 2015, η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ επέβαλε το τρίτο Μνημόνιο ως πρόγραμμα του κόμματος, οδηγώντας το στη διάσπαση και, αποκεί, στη συστημική προσαρμογή.
Επρόκειτο άραγε για κεραυνό εν αιθρία ή οι εξελίξεις αυτές ήταν προδιαγεγραμμένες; Σε ποιο βαθμό καθόρισαν τη διαδρομή υποκειμενικές αδυναμίες και πόσο βάρυνε, αντίστοιχα, ο αρνητικός διεθνής συσχετισμός; Μπορούμε πράγματι να μιλάμε για ήττα σε μια "σκληρή διαπραγμάτευση"; Ή έχουν δίκιο όσοι μιλούν απλουστευτικά για "προδοσία";

Η παρούσα έκδοση επιχειρεί να απαντήσει στα ερωτήματα αυτά, υπό το πρίσμα ενός αγώνα γύρω από την πολιτική του κόμματος που δόθηκε πριν και κατά τη διάρκεια της εφτάμηνης κυβερνητικής θητείας· ενός αγώνα που δόθηκε, αλλά χάθηκε.

Οι απαντήσεις δεν αφορούν μόνο όσα προηγήθηκαν, αλλά κυρίως τη συνέχεια. Καθώς η αντικειμενική συνθήκη που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, η όξυνση δηλαδή της καπιταλιστικής κρίσης, είναι ακόμα εδώ -με ό,τι δυνατότητες και κινδύνους αυτό συνεπάγεται-, ο νέος κύκλος αγώνων που ήδη ξεκίνησε, αλλά και η επιθετικότητα των ευρωπαϊκών «θεσμών» βεβαιώνουν ότι ο "ιστορικός συμβιβασμός" με τη βαρβαρότητα είναι ανέφικτος· ότι καμιά ήττα δεν είναι οριστική.