Αγαπητέ κύριε Ανανία,

Για μένα όλα ξεκίνησαν τη μέρα που με κάλεσαν να ερευνήσω την υπόθεση με το πτώμα που βρέθηκε στην παραλία του Αγίου Βασιλείου-ένα "ανέμελο" πτώμα που αγνάντευε τη θάλασσα. Μυστήριος φόνος, μυστήριο και η λέξη που είχε γραμμένη πάνω του. Αλλά για σας, κύριε Ανανία, μάλλον δεν ξεκινά η ιστορία εκείνη τη μέρα, αλλά πολύ πιο πριν. Έτσι πάει. Κανένας φόνος δεν ξεφυτρώνει από το πουθενά. Παρ' όλα αυτά, εσείς, απ' ό,τι έμαθα, κάνατε το καλύτερο που μπορούσατε, κι αυτό είναι σπουδαίο. Απλώς, δυστυχώς, οι νόμοι της φύσης είναι απαράβατοι και αναπόδραστοι, και οι σφαλιάρες, όπως συμβαίνει με όλα τα φυσικά φαινόμενα, κάποτε παίρνουν τον δρόμο τους και ανοίγουν παρτίδες με τον Χάρο. Είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάω.

Εγώ, από τη μεριά μου, έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Αλλά τι να σου κάνω όταν, εκεί που νομίζεις πως όλα πάνε καλά, έρχεται μια λέξη να σου μαδήσει την υπόθεση; Και τι απολογισμό να κάνεις όταν το μυστήριο λύνεται επειδή πήγε ο άλλος να κατουρήσει εν ώρα εργασίας; Κι εκείνο το πορτατίφ... πάλι καλά να λες.

Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως, άμα δεν ήμουν τόσο μεγαλομανής, τώρα θα έπαιζα τις κουμπάρες με τους κλεφτοκοτάδες του Ιονίου και όλα θα ήταν πιο απλά. Ωστόσο, από μια άποψη, είναι πολύ καλύτερο να τα κάνεις μόνος σου σκατά, παρά να σ' τα κάνουν οι άλλοι. Δεν βαριέσαι! Παλιοζωή. Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο και ούτε επιθυμώ να σας χαλάσω τη διάθεση. Μόνο να σας πω ότι εκείνες οι ζωγραφιές που λαμβάνατε ήταν για να μη μας ξεχνάτε, κι αυτό είναι υπέροχο.

Καλή άνοιξη, κύριε Ανανία!
Με εκτίμηση,
Επιθεωρητής Γ. Παπαδόπουλος