Το 1920,ο ΓΙΟΖΕΦ ΡΟΤ, ο πιο διάσημος γερμανόφωνος ανταποκριτής της εποχής του, έφτασε στο Βερολίνο. Τα άρθρα του για αυτό επηρέασαν μια ολόκληρη γενιά συγγραφέων, ανάμεσά τους και τον Τόμας Μανν. Αντηχούν τους βίαιους κοινωνικούς και πολιτικούς παροξυσμούς που αδιάκοπα απειλούσαν την εύθραυστη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
Ο Ροτ κινήθηκε πίσω από το παραπέτασμα της πιο ξακουστής μητρόπο¬λης της εποχής της τζαζ, όπως δεν έκανε κανένας άλλος Γερμανός συγγρα¬φέας της εποχής του. Έγινε ο χρονικογράφος της ζωής των κατοίκων της που ήταν ξεχασμένοι από όλους: ανάπηροι του Πρώτου Παγκόσμιου πολέ¬μου, Εβραίοι μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη που κατέκλυζαν την πόλη, άστεγοι στα άσυλα, αστοί στα δημόσια λουτρά, όλα τα ανώνυμα πτώ¬ματα στα νεκροτομεία, ενώ ταυτόχρονα περιέγραψε τις πιο φαντασμαγορικές όψεις της πρωτεύουσας, τους δημόσιους κήπους και τις μεικτές πισίνες, τα τρένα και τα τράμ, τους ουρανοξύστες και την αναδυόμενη βιομηχανία του θεάματος. Αντιλήφθηκε από τους πρώτους τη διαφαινόμενη απειλή του ναζιστικού κόμματος, που τελικά θα τον οδηγήσει στην αναγκαστική υπερορία. Γι’ αυτό είχε βαλθεί να χαρτογραφήσει το τοπίο της ηθικής χρεοκοπίας και της απατηλής ομορφιάς της πόλης, και να μάς δώσει ένα απαράμιλλο πορ¬τραίτο της σε μια στιγμή κομβική για την Ιστορία της.
Ο Ροτ έπιασε το σφυγμό της Ευρώπης αυτών των αβέβαιων ήμερών που προηγήθηκαν της μεγάλης κατάρρευσης μιας ηπείρου και του χαμού ενός ολόκληρου πολιτισμού.
Το τελευταίο συγκλονιστικό κείμενο, «Το Auto-da-fe του πνεύματος», γραμμένο το 1933, μιλάει ακριβώς για το κάψιμο των βιβλίων από τους Ναζί έξω από το Ράιχσταγκ και την τραγική θέση των συγγραφέων που καταργήθηκε το έργο τους στη μητρική τους γλώσσα.

Το βιβλίο αυτό προσφέρει μεγάλη απόλαυση χωρίς να καταφεύγει σε ψευ¬δείς εντυπώσεις ή προκατασκευασμένες σκέψεις. Θα μπορούσα να παρα¬θέσω ξεχωριστά κάθε φράση του για να εκθειάσω την αστείρευτη διαύγειά του, την ακαταμάχητη γοητεία του και την αδιατάραχτη συνοχή του.
̶ JEFFREY EUGENIDES, New York Times


Ο Ροτ ήταν ο ποιητής της ζωής στους δρόμους του Βερολίνου τη δεκαετία του 1920. Μιας πόλης που έσφυζε από κό¬σμο και παλμό, σε μια περίοδο όμως παρακμής. Ο Ροτ περιπλανιόταν κατα¬γράφοντας τις ιδιομορφίες της, χωρίς συναισθηματισμούς, σαν κινηματογρα¬φική κάμερα. Αυτά τα φιλοσοφικά, προ¬κλητικά και συχνά φανταστικά, δοκιμιακού χαρακτήρα δημοσιογραφικά άρθρα του μας δίνουν μια ιδέα για το υψηλό επίπεδο του πολιτισμού της Βαϊμάρης, αφού δημοσιεύονταν σε εφημερίδες της εποχής. Η αγάπη του Ροτ για την κατα¬γραφή των ασήμαντων λεπτομερειών της καθημερινής ζωής μεταμορφώνει συχνά το βιβλίο αυτό σε ένα εξαιρετι¬κό υπαρξιακό μυθιστόρημα... προσφέροντάς μας τις αστείρευτες πνευματικές δυνάμεις του συγγραφέα.
̶ CLARE HARMAN, Scotsman

Aν αναζητήσουμε το αντίστοιχο του Ρoτ στην αγγλική πεζογραφία, οδηγούμαστε κατευθείαν στον Τζωρτζ Όργουελ... Τα σχόλιά του είναι πολιτικά και πολι¬τιστικά δελτία της εποχής του. Συλλαμ¬βάνει το καθημερινό παράλληλα με τις τάσεις και τις διαθέσεις που διαμορφώ¬νουν την Ιστορία. Αυτό που τον καθιστά μοναδικό, πέρα από την ακριβή, οξυδερκή και συχνά λυρική γραφή του, είναι η συναίσθηση του προς τους αν¬θρώπους που χάνουν το δρόμο τους. Έχουμε το προνόμιο να παρακολουθούμε έναν καλλιτέχνη σε ώρα δημι¬ουργίας -και ο Ροτ ήταν καλλιτέχνης-και ταυτόχρονα έναν αυτόπτη μάρτυρα της Ιστορίας, που εκτυλίσσεται εκείνη τη στιγμή μπροστά του.
̶ EILEEN BATTERSBY, Irish Times

Αυτά τα άρθρα είναι εξαιρετικά γραμμένα, κάθε περιεκτική σκηνή αποκαλύπτει μια φρέσκια οπτική της μοντέρνας ζωής που αναβλύζει από το χάος της Γερμανίας της Βαϊμάρης... Δεν υπάρ¬χει σελίδα σε αυτό το βιβλίο που να μη θέλεις να διαβάσεις κάποια πρότασή της δυνατά.
̶ MAURICE WALSH, New Statesman

Το βιβλίο αυτό είναι μια απόδειξη ότι είναι εξαιρετικός και πρωτότυπος ως δημοσιογράφος όσο και ως μυθιστοριογράφος, διεισδύοντας με το βλέμμα και την ακοή του εκεί όπου λιγότερο σημαν¬τικοί συγγραφείς δεν θα τολμούσαν πο¬τέ να μπουν.
̶ Sunday Times