Ώσπου κάτι ακούστηκε εκεί μέσα, ένας ήχος τρομπέτας (σχίσιμο βρεγμένου μεταξιού) που τα πήρε όλα και τα καρατόμησε, τα πέταξε στην αγκαλιά μας σαν ξεραμένα λουλούδια επιτάφιου, αυστηρός στην αρχή, καθώς σχεδίαζε το θέμα και το αχνό περίγραμμά του, υπονοώντας πως αυτό ήταν το όριο, η επικράτειά του, ένας παράδεισος χωρίς αγγέλους∙ και ύστερα «θα βάλω μέσα τον Μπρέγκελ και τα κολασμένα μαϊμουδάκια του», το πιάνο, τα κρουστά, τενόρο σαξόφωνο, μπάσο, δέκα χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα βάραιναν λιγότερο από μια μουσική του φράση ή αντί-φραση. Μάιλς Ντέιβις, λοιπόν, «dig watermelon man», και έπειτα «it’s about that», και λίγο μετά παρέα με τον Κολτρέιν τενόρο σαξόφωνο, «so what, so what», λοιπόν, κυρά μου με το πλατινένιο μαλλί, «so what» αγοράκι με το καπιτονέ μπουφάν και το πουράκι στην κωλοτρυπίδα, «so what» αρχίδι γιαλαντζί∙ ο Μάιλς έκοβε το σκοτάδι στα δύο με τον αστραφτερό του ήχο και τις γαλαξιακές του πτήσεις (κάτι σαν μετάληψη μιας τρομερής αιμομιξίας) καθώς μια παράδοση καθολικισμού και μεταρρύθμισης, οργάνωσης της αρμονίας και σχεδιαστικής σύνθεσης έλιωνε σαν βούτυρο από την αίρεση του αυτοσχεδιασμού του∙ γλυκό μαύρο σκυλί, πόσα αναγεννησιακά βρέφη δε θα ήθελαν να γίνεις η βρεφοκρατούσα τους, να γλείψουν λίγο μέλι από το καυλί σου. Σήκωσα το κεφάλι μου που είχε γείρει στη λακαρισμένη μπάρα. Κολυμπούσα πια μέσα στους καπνούς και ήταν ανάγκη να απογειωθώ, φυλάγοντας λίγο ψωμάκι από το βραδινό μου συσσίτιο, να γυρίσω στη Νικόλ, γιατί όχι, ήδη το χιόνι είχε λιώσει, αλλά ο κρύος αέρας ξεκολλούσε φέτες από το δέρμα σου.