Μου αρέσουν οι ιστορίες. Όλες οι ιστορίες. Πραγματικές και φανταστικές. Να τις ακούω αλλά και να τις διηγούμαι. Για αυτό οι σπουδές που ακολούθησα είναι σχετικές με το λόγο και τη γραφή. Σπούδασα Δημοσιογραφία και Ελληνικό Πολιτισμό και το μεταπτυχιακό μου αφορά στη Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων.

Μου αρέσει και το θέατρο. Το θεατρικό μου έργο Sunny Days έλαβε έπαινο από το Y.ΠΟ.ΠΑΙ.Θ. στο διαγωνισμό Κρατικών Βραβείων Συγγραφής Θεατρικού Έργου (2014) για νέους θεατρικούς συγγραφείς. Με κείμενά μου έχω συμμετάσχει σε θεατρικές παραστάσεις, ενώ έχω συνεργαστεί και ως βοηθός σκηνοθέτη.

Τελικά μου αρέσουν οι λέξεις, η μαγεία τους. Το διήγημα μου με τίτλο «Δάφνη» βραβεύτηκε και δημοσιεύτηκε στο βιβλίο Πρώτη Γραφή, ενώ το ταξίδι μου στον κόσμο της ποίησης μόλις ξεκίνησε...

Ένας αρχαίος μύθος λέει ότι τα πάρκα δεν ήταν πάντα πάρκα. Ήταν μυστικιστικοί τόποι, τόποι λατρείας και αγάπης. Ήταν ξέρες με ελάχιστους θάμνους και χωρίς λουλούδια. Μια άγρια φύση με δράκους να περιφέρουν τις μακριές τους ουρές. Ήταν οριοθετημένες περιοχές με δικούς τους νόμους. Οι δράκοι γεννούσαν τα μικρά και τους
μάθαιναν κυνήγι. Εκεί, στις ξέρες, τα θηράματα ήταν δυσεύρετα. Αλλά οι δράκοι πίστευαν.

Όταν είχε πανσέληνο, μαζεύονταν γύρω από τη λίμνη. Εκεί έπιναν νερό κι εκεί έκαναν και μπάνιο. Εκεί έκαναν κι όλες τις τελετές μύησης και τα βράδια τραγουδούσαν. Υμνούσαν την τύχη τους γιατί είχαν τροφή, νερό και τους θάμνους. Η ζωή κυλούσε ήσυχα. Το οικοσύστημα δεν είχε διαταραχθεί.

Μια μέρα, ένας μικρός δράκος σκόνταψε πάνω σ’ ένα μεγάλο κόκκαλο. Λευκό. Το μύρισε. Το έγλειψε. Δεν ήξερε τι ήταν. Το πήγε στον μπαμπά δράκο κι εκείνος έβαλε τα κλάματα. Ήταν η μαμά του...