[ Πέντε «λόγια» για 20 ποιήματα…]

Τα είκοσι ποιήματα της συλλογής έχουν γραφτεί σε δώδεκα πόλεις ή κωμοπόλεις, έξι χωρών (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Αργεντινή, Βραζιλία, Σενεγάλη) από τον Μάρτιο του 1920 έως τον Απρίλιο του 1922 (στο «Αδέσποτες σημειώσεις» δεν αναφέρεται ημερομηνία και τόπος συγγραφής, ενώ στο «Γιορτή στο Ντακάρ» δεν έχουμε ημερομηνία συγγραφής).

Ο Ολιβέριο Χιρόντο ήταν εξαίρετος ζωγράφος. Η πρώτη έκδοση των Είκοσι ποιημάτων… περιέχει δέκα έγχρωμα σκίτσα του τα οποία συνοδεύουν ισάριθμα ποιήματα: «Τοπίο της Βρετάνης», «Σχέδια στην άμμο», «Ρίο ντε Τζανέιρο», «Μιλόνγκα», «Ανάθημα», «Σεβιλλιάνικο σκίτσο», «Μπιαρίτζ», «Πεζός», «Πλατεία» και «Σεβιλλιάνικο».

Τα είκοσι ποιήματα της συλλογής παρουσιάζονται εν είδει καρτ ποστάλ που για κάποιο λόγο ανακατεύτηκαν. Δεν υπάρχει καμία χρονική και χωρική αλληλουχία στην παράθεσή τους μέσα στην ποιητική συλλογή.

Η παθητική φωνή του τίτλου και το μεταφορικό μέσο αποϊεροποιεί την υψηλή τέχνη της ποίησης («Καμία προκατάληψη δεν είναι τόσο γελοία όσο η προκατάληψη της ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΑΣ», δηλώνει ο ποιητής στην εισαγωγή του βιβλίου). Η ανάγνωση του βιβλίου δεν απαιτεί απερίσπαστη μοναξιά, αντιθέτως συνιστάται να γίνει στο θορυβώδες περιβάλλον ενός μέσου μαζικής μεταφοράς σε μια μεγαλούπολη.

Το 1923 ο Ραμόν Γκόμεθ δε λα Σέρνα, ο περίφημος δημιουργός των greguerías, γράφει στην εφημερίδα El Sol της Μαδρίτης πώς αναγκάστηκε να πληρώσει στο τραμ της Μαδρίτης δύο φορές εισιτήριο απορροφημένος από την ανάγνωση αυτού του «μεγάλου», όπως το χαρακτηρίζει, βιβλίου.

(από την εισαγωγή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου)