Στο βιβλίο που θα διαβάσετε θα δείτε να παρουσιάζεται ενώπιόν σας η μορφή ενός ανθρώπου που δεν κλείσθηκε ποτέ στον εαυτό του. Προσανατολίστηκε και αφιερώθηκε, με τον τρόπο του, σε όσα πρέσβευε και εξακολουθεί, απ' ό, τι μας λέει, να πρεσβεύει. Μια τέτοια σταθερή προσχώρηση τη βρίσκουμε πολύ πιο συχνά στη σφαίρα της ηθικής παρά της πολιτικής. Και, είναι, πράγματι, αυτή η περίπτωση του Γιώργη Κάβουρα.
Απ' όσα μας εξιστορεί, σχηματίζεται καθαρά η εικόνα ενός ανθρώπου για τον οποίο οι ιδέες του, η ιδεολογία του, του αριστερού και του πατριώτη, δεν θα μπορούσαν να τον εμπνέουν αν δεν εναρμονίζονταν με το αίσθημα της αξιοπρέπειάς του, με την απαίτηση που είχε από τον εαυτό του να προβαίνει σε πράξεις για τις οποίες θα ένιωθε ταυτοχρόνως περήφανος και ανθρώπινος. Θα έπρεπε και τα δύο να συμβαίνουν, έτσι το ήθελε. Περηφάνεια και ανθρωπινότητα. Η ισορροπία μεταξύ τους δεν είναι καθόλου εύκολη. Όταν αισθάνεται κάποιος περήφανος, κλίνει προς κάποια αντίληψη ανωτερότητας που λίγο ως πολύ αφορά στη σχέση του με τους άλλους. Έχει καταφέρει να ορθωθεί πάνω από τις χίλιες δύο μικρότητες τις οποίες επιφυλάσσουν για τον καθένα οι καθημερινές συναλλαγές και ακόμη πιο πολύ η επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος. Αρνητής αυτής της μιζέριας, ο υπερήφανος παίρνει βαθιά ανάσα, στρέφοντας το βλέμμα μακριά, πέρα απ' αυτά που διαδραματίζονται από μέρα σε μέρα.