Σε έναν κόσμο ρημαγμένο από τις αυταπάτες και την εικονική πραγματικότητα, η συλλογή "Ωροσκόπια νεκρών" είναι ένας διάλογος μεταξύ ζώντων και τεθνεώτων, όπου οι ζωντανοί λένε τα πάθη τους στους νεκρούς και οι νεκροί τα λάθη τους στους ζωντανούς. Εκτός κινδύνου ύστερα από σοβαρό τροχαίο, οι νεκροί, μέσω του ωροσκόπου τους, συνομιλούν με τη ζωή σε ένα παράλληλο με το δικό μας σύμπαν, διεκδικώντας το δικό τους μέλλον στη μετά θάνατον ζωή. Η συλλογή θέτει εκ νέου το ζήτημα της αποστολής της ποίησης: να πηγαίνει κατευθείαν στη ρίζα των πραγμάτων και στην ουσία της ζωής. Τα "Ωροσκόπια νεκρών" συνδυάζουν βιωμένες εμπειρίες με ζωδιακές εκμυστηρεύσεις, αναπτύσσοντας μια σειρά από ενοποιημένα ποιήματα όπου βασιλεύουν η ειρωνεία, ο ρεαλισμός, ο λυρισμός, o ρομαντισμός, ο (αυτο)σαρκασμός και η νοσταλγία που αφήνει πίσω του το μέλλον, υποβάλλοντας έναν κόσμο. Πρόκειται για ποιήματα με πικρό χιούμορ και παιγνιώδη διάθεση που, κατά τον Νάνο Βαλαωρίτη, "μας γοητεύουν και μας εξυψώνουν... ποιήματα κομψά που συναποτελούν μια ενότητα αφηγηματική με γλώσσα κοφτερή και ύφος υποδειγματικό".