Γωνίες, άξονες, κλίσεις... Η περιήγηση στη φύση προσφέρει σε κάθε φωτογράφο ευκαιρίες να κρατήσει τις στιγμές του, να θέσει τα δικά του όρια στο κάδρο. Να ορίσει την αρχή και το τέλος. Πολλές φορές, μια μικρή απόκλιση της φωτογραφικής μηχανής από τον κάθετο άξονα είναι αρκετή για να κάνει τη διαφορά, αλλάζοντας τις ισορροπίες, τη βασική θέση του θέματος, τη λογική της εικόνας.
Στο λεύκωμα με τίτλο "Σε κλίση", οι αποκλίσεις από τα κέντρα ή τις νοητές ευθείες αναδεικνύονται από το ίδιο το θέμα. Από τους όγκους των βουνών, από τις πλαγιές τους που δεσπόζουν σε κάθε καρέ και επιβάλλουν τους όρους τους. Σε κατευθύνουν στα δικά τους κέντρα ή απόκεντρα. Δημιουργούν αθέατες - ελεύθερες περιοχές, παίζοντας το πρωί με τις σκιές που κρύβονται από τις ακτίνες του ήλιου, ενώ το βράδυ αναζητούν τις φωτεινές ανάσες του φεγγαριού.
Τα βουνά, ως ακίνητοι γίγαντες, περιχαρακώνουν το χώρο τους. «Μετρούν» τις διαστάσεις τους. Σχεδιάζουν νοητές ή εμφανείς γραμμές, δηλώνοντας το που αρχίζουν και που τελειώνουν. Αν τους πλησιάσεις χάνεις την αίσθηση του μεγέθους, των ισορροπιών, των αντιθέσεων. Χάνεις το ίδιο το θέμα, την ηρεμία και την ελευθερία που αποπνέει. Χάνεις το σημείο της αφετηρίας, την αίσθηση της σταθεράς... χάνεις και το άπειρο, την ομορφιά του μετέωρου.