Πηγή τῆς ψευδοῦς θρησκείας εἶναι ἡ ἀνικανότητα νά χαρεῖς, ἤ μᾶλλον ἡ ἄρνηση τῆς χαρᾶς, ἐνῶ ἡ χαρά εἶναι ἀπόλυτα οὐσιώδης ἐπειδή, δίχως ἀμφιβολία, ἀποτελεῖ καρπό τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Δέν μπορεῖ κάποιος νά γνωρίζει ὅτι ὑπάρχει Θεός καί νά μή χαίρεται. Μόνο σέ σχέση μέ τή χαρά, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καί ἡ ταπείνωση εἶναι σωστά, γνήσια καί καρποφόρα. Ἔξω ἀπό τή χαρά, ὅλα γίνονται δαιμονικά, μιά βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικῆς ἐμπειρίας. Μιά θρησκεία φόβου. Θρησκεία τῆς ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία τῆς ἐνοχῆς: τά πάντα εἶναι πειρασμοί καί παγίδες – ὄντως πολύ δυνατοί, ὄχι μόνο στόν κόσμο, ἀλλά καί μέσα στήν Ἐκκλησία. Οἱ «θρησκευόμενοι» ἄνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τή χαρά μέ ὑποψία.
Σκέφτομαι πώς ὁ Θεός θά συγχωρήσει τά πάντα ἐκτός ἀπό τήν ἔλλειψη χαρᾶς. Τό ὅτι ξεχνᾶμε πώς ὁ Θεός δημιούργησε καί ἔσωσε τόν κόσμο. Ἡ χαρά δέν εἶναι ἕνα ἀπό τά «συστατικά» τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶναι ὅμως ὁ τόνος τοῦ Χριστιανισμοῦ πού διαπερνᾶ τά πάντα – πίστη καί ὅραμα. Ὅπου δέν ὑπάρχει χαρά, ὁ Χριστιανισμός γίνεται φόβος καί συνεπῶς βασανιστήριο. Γνωρίζουμε σχετικά μέ τήν κατάσταση πτώσεως ὅπου βρίσκεται ὁ κόσμος μας, μόνο ἐπειδή γνωρίζουμε τήν ὑπέροχη δημιουργία του καί τή σωτηρία του ἀπό τόν Χριστό. Ἡ γνώση τοῦ πεπτωκότος κόσμου δέν μπορεῖ νά σκοτώνει τή χαρά, ἡ ὁποία πάντοτε ἐκρέει σ’ αὐτόν τόν κόσμο, συνεχῶς ὡς μία «χαρμολύπη».