ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Σε έναν σταυρό ξεχωρίζουν διάφορα χρώματα· το καφέ
του ξύλου, το κόκκινο του αίματος, το εκρού της ανθρώπινης
σάρκας, το μαύρο των όρνιων.

Όμως τα παιδιά διδάσκονται κάτι παράξενα για γαλάζιους
και λευκούς. Έπειτα σχολάνε. Παίζουν μπάλα, κρυφτό,
θάβουν ζωντανές τις γάτες του χωριού, βάζουν τις κότες
να κλωσήσουν βρασμένα αυγά.

Κάποια από αυτά τα παιδιά δεν μεγαλώνουν - δεν μαθαίνουν
ποτέ τις αληθινές αποχρώσεις των πραγμάτων. Ψηλώνουν βέβαια,
μαθαίνουν να διεκδικούν με κάθε κόστος

ακριβές ρόδες, ακριβείς ωρολογιακούς δείκτες και άλλα τιμαλφή.

Στις εθνικές επετείους στέκονται απρόσωποι, σαν μια γροθιά,
ο ένας πλάι στον άλλο. Παρακολουθούν δακρύβρεχτοι τα
τεθωρακισμένα, τα ρυθμικά άρβυλα, τα ερεθισμένα τυφέκια
και φυσικά τη γαλανόλευκη σημαία να κυματίζει.

Μόνο ένας μικρός πάνινος θεάνθρωπος, σταυρωμένος πάνω της,
θα εξύψωνε την όλη συγκίνηση.

Να κλαίει, να ουρλιάζει, να οδύρεται αυτός, απ' το μαρτύριο.

Να κλαίνε, να ουρλιάζουν, να οδύρονται και εκείνοι,
από εθνική ηδονή.


Ιδού το χρώμα του έθνους.
Ιδού η κόλαση.