Ήταν μια καθαρή απουσία φωτός. Μια σκοτεινιά που προχωρούσε μέσα στoν φωτεινότατο διάδρομο της Υψηλής Πύλης. Όταν τη ρώτησε τι έκανε εκεί, του είπε ότι ήταν Κυπρία δεκαεπτά ετών, ορφανή; χρωστούσε δεκαεπτά λίρες, αλλά δεν μπορούσε να τις πληρώσει, οπότε τη ρίξανε στη φυλακή. Για ν' απαλλαγεί, έπρεπε να εξισλαμισθεί.

Eκείνος, ο μεσίτης Νικόλαος Ψάλτης, προσφέρθηκε να πληρώσει το χρέος της, όμως οι αρχές δεν του την παρέδωσαν. Ενημέρωσε λοιπόν τις εφημερίδες, που προέβαλαν το θέμα με πάταγο μεγάλο. Όμως τα πράγματα δεν ήταν τελικά όπως τα είχε πει εκείνη - ήθελε ν' αλλαξοπιστήσει, δεν την πίεζαν. Αποτέλεσμα ήταν να κατηγορηθεί ο Ψάλτης για δυσφήμηση!

Τα ξέρω όλα αυτά επειδή τα γράφει στο ημερολόγιό του το 1877. Ποια είμαι εγώ; Α, η πιο ασυνήθιστη αφηγήτρια: μια ασύχναστη φράση, που την αναφέρει όμως διαρκώς ο Ψάλτης! Έκπληκτη από τις συχνές του προσπελάσεις, ιχνηλατώ σαν μηχανή αναζήτησης στον απέραντο ωκεανό των φράσεων για να δω γιατί μ' αναφέρει, γιατί μ' εμπλέκει σ' αυτή την υπόθεση, τι έχει γραφεί για εκείνον, ποια είναι η δική του ιστορία.

Τα αποτελέσματα των αναζητήσεών μου αφορούν, δυστυχώς, πολλούς Νικόλαους Ψάλτες. Οι ταυτωνυμίες και οι απορρέουσες στρεβλές ερμηνείες καθιστούν την αδιάκοπη αναδιάρθρωση των γεγονότων αλλά και των κενών τους κράμα ψεύδους κι αλήθειας. Θα μπορέσω να βρω την αλήθεια; Και ποια, τέλος πάντων, σπάνια φράση είμαι εγώ;