«Ελάχιστα ερωτήµατα σχετικά µε την ανθρώπινη κοινωνία έχουν υποβληθεί µε τόση επιµονή και έχουν απαντηθεί από µείζονες στοχαστές µε τόσο διαφορετικούς, παράξε- νους, ακόµη και παράδοξους τρόπους, όπως το ερώτηµα ‘‘τι είναι δίκαιο;’’. Ακόµη κι αν εστιάσουµε την προσοχή µας στη νοµική θεωρία των τελευταίων εκατόν πενήντα ετών, παραβλέποντας την κλασική µεσαιωνική σκέψη σχετικά µε τη‘‘φύση’’ του δικαίου, θα βρεθούµε ενώπιον µιας κατάστα- σης όµοια της οποίας δε συναντάται σε κανένα άλλο αντι- κείµενο που µελετάται συστηµατικά ως διακριτό ακαδηµα- ϊκό πεδίο. Δεν υπάρχει, παραδείγµατος χάριν, εκτεταµένη βιβλιογραφία αφιερωµένη στη διερεύνηση του ερωτήµα- τος ‘‘τι είναι χηµεία;’’ ή ‘‘τι είναι ιατρική;’’, όπως συµβαίνει µε το ερώτηµα ‘‘τι είναι δίκαιο;’’. Λίγες µόνο γραµµές στην αρχική σελίδα ενός βασικού εγχειριδίου είναι ό,τι ο φοιτη- τής αυτών των επιστηµών καλείται να σκεφτεί και να λάβει υπόψη, ενώ οι απαντήσεις που του δίδονται είναι πολύ διαφορετικού είδους από αυτές που προσφέρονται στον φοιτητή της νοµικής σχολής. Κανείς δεν έχει θεωρήσει ότι είναι διαφωτιστικό ή σηµαντικό να τονίσει ότι η ιατρική είναι ‘‘ό,τι πράττουν οι ιατροί σχετικά µε τις ασθένειες’’ ή ‘‘η πρόβλεψη περί του τι πρόκειται να πράξουν οι ιατροί’’ ή να διακηρύξει ότι αυτό που παραδοσιακά αναγνωρίζεται ως το χαρακτηριστικό και κύριο µέρος της χηµείας, για παρά- δειγµα η µελέτη των οξέων, δεν είναι στην πραγµατικότητα καθόλου µέρος αυτής. Ωστόσο, στην περίπτωση του δικαίου, ισχυρισµοί που εκ πρώτης όψεως µοιάζουν τόσο παράξενοι όσο οι ανωτέρω έχουν συχνά όχι µόνο διατυπωθεί αλλά και υποστηριχθεί µε ευγλωττία και πάθος, ως αποκαλύψεις κάποιων αληθειών σχετικά µε το δίκαιο, οι οποίες έµεναν για καιρό αδιευκρίνιστες εξαιτίας σηµαντικών παρερµηνειών της ουσιαστικής του φύσης».