Αν υπάρχει μία λογοτεχνική μορφή που συνδέθηκε με τη φροϋδική ψυχανάλυση από τα πρώτα κιόλας βήματά της, σίγουρα αυτή δεν είναι άλλη από τη θρυλική μορφή του Οιδίποδα, όπως μας την κληροδότησε ο Σοφοκλής και την ερμήνευσε ο Φρόυντ. Αν υπάρχει μία έννοια από ολόκληρο το θεωρητικό οπλοστάσιο της φροϋδικής ψυχανάλυσης η οποία βρέθηκε στο επίκεντρο κριτικών και διενέξεων και μετετράπη σε λυδίαλίθο των φίλων και των εχθρών της ψυχανάλυσης, είναι η έννοια του οιδιπόδειου συμπλέγματος και η σύνδεσή του με το ασυνείδητο και την επιθυμία, καθώς το οιδιπόδειο σύμπλεγμα αναδείχθηκε σε «πυρηνικό σύμπλεγμα των νευρώσεων».


Με το δοκίμιό του Άμλετ και Φρόυντ ο ελβετός ιστορικός της λογοτεχνίας και της ψυχιατρικής Jean Starobinski, προχωρά σε μία εκ του σύνεγγυς ανάγνωση και ερμηνεία των επιστολών του Φρόυντ και των φροϋδικών έργων που θε μελίωσαν την ίδια την ψυχανάλυση ως πεδίο ερμηνείας του ασυνειδήτου. Κατορθώνει έτσι να ρίξει φως όχι μόνο στην καθοριστική σημασία της αρχαιοελληνικής τραγωδίας για τη φροϋδική ψυχανάλυση, αλλά και στη σχέση που υφαίνεται μεταξύ του ήρωα της τραγωδίας του Σοφοκλή και του ήρωα της σαιξπηρικής τραγωδίας εντός της φροϋδικής σκέψης. Αυτή η σχέση, όπως δείχνει ο Starobinski, θα αποβεί καθοριστική σε ολόκληρο το έργο του Φρόυντ, καθώς ο Άμλετ θα αποτελεί τη σκιά του Οιδίποδα αρχής γενομένης από το ιδρυτικό κείμενο της ίδιας της ψυχανάλυσης: την Ερμηνεία των ονείρων.