ΑΣΦΥΚΤΙΩΝΤΑΣ μέσα στα στενά όρια του γενέθλιου τόπου, ο Πέτρος εγκαταλείπει το σπίτι του παρασυρμένος από μια ωραία και σπάνια πεταλούδα που λείπει από τη συλλογή του. Πάνω στο πάθος του κυνηγιού χάνει τον δρόμο της επιστροφής και εμπλέκεται σε ένα ταξίδι που του γνωρίζει τον κόσμο, από το οποίο όμως μόνο αλώβητος δεν βγαίνει. Στο τέλος της περιπλάνησής του διαπιστώνει πως ο κόσμος είναι από τη φύση του κακός και πως η επαφή μαζί του φέρνει την καταστροφή.
Η Πεταλούδα του Βίλχελμ Μπους, τελευταίο εκτενές κείμενο του διάσημου Γερμανού σκιτσογράφου, είναι ένα γοητευτικό όσο και σκληρό παραμύθι για ενηλίκους. Σε ένα δεύτερο επίπεδο αποτελεί αλληγορία για το νόημα της ύπαρξης και του έρωτα, για την κακία και την ιδιοτέλεια, που κυβερνούν τον κόσμο, για την απόπειρα της τέχνης και της σκέψης να προσεγγίσουν το ασύλληπτο.

❧

«Ἀνέμελος ὁ Πέτρος ξεστρατίζει ὅλο καὶ πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὸ χωριουδάκι του [...]. Καθ’ ὁδὸν συναντᾶ, μεταξὺ ἄλλων, γυρολόγους, καμπούρηδες καὶ κλέφτες· φίδια ποὺ ὀσμίζονται τὸ χρυσάφι καὶ σαλιγκάρια ποὺ σέρνονται πιὸ ἀργὰ ἀπ’ ὅ,τι ἀλλοῦ στὴν πλάση· μιὰ σαγηνευτικὴ μάγισσα ποὺ τὸν μεταμορφώνει σὲ σκύλο (κι αὐτὸς ἀντλεῖ μεγάλη ἡδονὴ ἀπὸ τὴν ὑποταγή του). Συγχρόνως συμμετέχει, συνήθως ἄθελά του, σὲ γκροτέσκες φάρσες. [...] Κάποτε ὁ Πέτρος ἐπιστρέφει στὸν γενέθλιο τόπο, γέρος κι ἀκρωτηριασμένος, κι ὁ κύκλος τῆς περιπλάνησης κλείνει μὰ δίχως χειροπιαστὸ καταστάλαγμα καμιᾶς λογῆς. Ὅσο γιὰ ἐκείνη τὴν πεταλούδα ποὺ ἔθεσε σὲ κίνηση τὴν ὅλη πλάνη – αὐτὴ παρέμεινε ἄπιαστη κι ἀνέγγιχτη ἀκόμη (παρεκτὸς ἂν εἶσαι κανένα μαυροπούλι), ὅπως κατὰ κανόνα μένει κι ἡ ζωή μας καθὼς τὴ ζοῦμε.»
ΝΙΚΗΤΑΣ ΣΙΝΙΟΣΟΓΛΟΥ