«Εάν οι τοίχοι των σφαγείων ήταν γυάλινοι, θα ήμασταν όλοι χορτοφάγοι»
Paul McCartney
Ένα πολιτικό μανιφέστο υπέρ μιας αναδυόμενης ιδεολογίας που θα καθορίσει το μέλλον της ανθρωπότητας.
Μιλάμε πολύ για την άνοδο του λαϊκισμού και για την παγκοσμιοποίηση· για το ασφαλιστικό και για την ανάπτυξη· για τον διεθνισμό και για τον εθνοκεντρισμό. Αλλά όλα αυτά είναι η μουσική του παρελθόντος. Για να χορέψει το μέλλον, χρειάζεται άλλος ρυθμός. Το αυθεντικό πολιτικό προϊόν του 21ου αιώνα, που ακόμα και οι αντίπαλοί του παραδέχονται πως είναι «το ταχύτερα αναπτυσσόμενο πολιτικό κίνημα στη Δύση», είναι η Πολιτική Φιλοζωία.

Για τους περισσότερους, ο όρος φιλοζωία παραπέμπει σε μια καλοκάγαθη και κάπως ιδιότροπη στάση ζωής. Παρουσιάζεται ως η υπέρμετρη συναισθηματική προσκόλληση στα ζώα, συνήθως στα ζώα συντροφιάς, τα γατάκια και τα σκυλάκια.
Η Πολιτική Φιλοζωία βρίσκεται πέραν αυτής της καλοπροαίρετης συμπεριφοράς. Βασική μας θέση είναι πως πλέον η στάση του ανθρώπου προς τα ζώα θα καθορίζει όλα τα σπουδαία πολιτικά ζητήματα. Η προστασία των ζώων, η ευημερία τους και η απελευθέρωσή τους από τον ανθρώπινο ζυγό, θα κρίνουν εντέλει εάν θα έχουμε πόλεμο ή ειρήνη, δημοκρατία ή αυταρχισμό, ευημερία ή φτώχεια.
Αυτός ο ισχυρισμός μοιάζει σίγουρα υπερβολικός. Δεν «πατάει» σε καμία εμπειρία μας. Οι κοσμοθεωρίες μας αντιστέκονται στην ιδέα πως η σχέση του ανθρώπου με τα ζώα μπορεί να είναι σημαντική για την πολιτική. Συνηθίσαμε τα ζώα στο περιθώριο. Τα βλέπουμε σαν χνουδωτές ανθρωπομορφικές μορφές στα διαμερίσματα· σαν σάκους πρώτων υλών στα αγροκτήματα· σαν σπάνια αξιοθέατα στην «άγρια» φύση, κατάλληλα για τα ντοκιμαντέρ των φτωχών και τα σαφάρι των πλούσιων.
Σε κάθε περίπτωση αντιλαμβανόμαστε τα ζώα πάντα ως εξάρτημα του ανθρώπου, που έχει πάνω τους αναφαίρετο δικαίωμα ζωής και θανάτου.
Αυτός πράγματι είναι ο κόσμος που κληρονομήσαμε. Αλλά δεν είναι εκείνος που θα παραδώσουμε.
[απόσπασμα από τον πρόλογο του συγγραφέα]