Η συναρμογή δύο αλληγοριών, του περιπλανώμενου Ιππότη του Άλμπρεχτ Ντύρερ και του περιπλανώμενου Πρίγκιπα του Χέρμαν Μπροχ, υπήρξε έναυσμα επανεξέτασης της πρωτόλειας ποιητικής του Ούγκο φον Χόφμανσταλ, πλέον παραγκωνισμένης από την ίδια τη δραματουργική πορεία του Αυστριακού δημιουργού, την οποία θα σφράγιζε η συνεργασία του με τον Ρίχαρντ Στράους.
Τα περισσότερα ποιήματα παρουσιάζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά, συνοδευόμενα από δύο μονόπρακτα.


Αποσπάσματα:

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Χρόνε! Είμαστε τα φτερά σου,
Μα όχι και τα νύχια τα γαμψά σου.
Μα μην και δε σε βόλευε κάπως πιο πολύ
Φτερά και νύχια την ίδια στιγμή;

***

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

Τι είναι ο κόσμος; Είναι ένα ποίημα δίχως τέλος,
Εντός του ρέει ο θείος Λόγος μ’ όλο του το φως,
Εντός ξέφρενος κι αβρός ο οίνος της Σοφίας, κι ο Έρωτας
Εντός – αυτός, που τη λαλιά του για μας τη φανερώνει.

Για κείνον που ’χει λίγο νου να το σκεφτεί,
Είν’ η αχτίδα η μοναχή, που έναν ήλιο ολάκερο τον σπάει,
Είν’ ένας στίχος μοναχός, που άλλους χίλιους μόνος του γεννάει
Κι ανείδωτος μαραίνεται, πεθαίνει, σβήνει.

Είναι σύμπαν ολάκερο, με όλα τ’ αγαθά του,
Η δίχως τέλος μουσική, λάγνο που μένει ειπωθεί,
Κατά δική του ομοίωση, δική και ομορφιά.

Για όσα είδες, πέρα απ’ τον κόσμο αυτόν ίδια δεν έχει.
Διάβαζε ό,τι κι όσο θες – πάλι αυτό θε να ’ν’ το δίδαγμά του:
Η αληθινή ζωή θα είναι πάντα έξω απ’ τις σελίδες.
ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ «Ο ΜΩΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΟΡΟΣ»

Τι θα μπορούσα εγώ να ξέρω για την ανθρώπινη ζωή;
Έστω κι αν τάχα έχω υπάρξει εντός της,
Πήρα μια μυρωδιά, μα δεν την ένιωσα,
Κομμάτι της δεν έγινα ποτέ μου,
Ούτε με συνεπήρε στη μέθη της κι αυτή.
Εκεί που όλοι οι άλλοι δίνουνε και παίρνουν,
Κάθισα εγώ σε μια μονιά, και τα ’βρα κει με τη σιωπή μου.
Από αγαπημένα χείλη ποτέ δεν έχω πιει
Το ελιξίριο της ζωής, ούτε σκιστήκανε
Τα σπλάχνα μου από γνήσιο πόνο,
Ποτέ δεν πήρα απαρηγόρητος τους δρόμους – ποτέ!
Τα παραμικρά τους ίχνη σαν αφήσουνε
Της Φύσης τ’ αγαθά, τότε οι αισθήσεις μου –
Που όλα τα συγκρατούνε και ποτέ τους δεν ξεχνούν –
Τα κράζουν έτσι απλά με τ’ όνομά τους.
Κι ωστόσο υποκατάστατα ’φτασαν μιλιούνια εμπρός μου,
Και μήτε πίστη μήτε ευτυχία υπήρχε κει για μένα πια.
Και νά κι ο πόνος! Με τη φθορά, την τρέλα του,
Τον ξεπεσμό και την κακομοιριά!
Πώς θα ’θελα την αγκαλιά μου να γεμίσω,
Από τον πόνο να ρουφήξω ηδονή!
Μα σαν μ’ αγγίζει το φτερό της, κάτι κοπάζει εντός μου,
Κι αντί για πόνο νιώθω μονάχα μια ακεφιά.