Η νεαρή δικηγόρος Μαρί Ντρουτρεμόν μεταβαίνει από το Βέλγιο στη Μόρια, σταλμένη από το Συμβούλιο των Ευρωπαϊκών Δικηγορικών Συλλόγων για να προσφέρει νομικές υπηρεσίες στους πρόσφυγες. Κατά την παραμονή της γράφει και στέλνει καθημερινά επιστολές στην οικογένεια και τους φίλους της: οι δαντικές συνθήκες του hotspot μέσα στον παράδεισο της Μεσογείου, η τραγωδία των ανθρώπων και ο βρόχος της καφκικής οργάνωσης, το αίσθημα αδυναμίας και το γέλιο και η ζωή που αναβλύζουν μέσα στον βόρβορο του «πουθενά της Ευρώπης». Η μαρτυρία της Ντουτρεμόν είναι αποκαλυπτική για τον Μη τόπο της Μόριας, από όπου όλοι μας αποστρέφουμε βλέμμα και σκέψη.
«Κρύψτε αυτή τη δυστυχία που δεν αντέχω να βλέπω, είναι σαν να μας λέει η Ευρώπη. Καταχωνιάστε αυτούς τους πρόσφυγες από πολέμους που υποθάλψαμε, υποστηρίξαμε και συντηρήσαμε, αυτούς τους επιζήσαντες από λιμούς που προκαλέσαμε εξ αιτίας του τρόπου ζωής μας και του ξέφρενου καταναλωτισμού μας, κλείστε τους σε καταυλισμούς στα σύνορα του κόσμου μας, σε σχεδόν ακατοίκητα νησιά. Ει δυνατόν, ξαναστείλτε τους από εκεί που ήρθαν. Και μην αφήνετε τον κόσμο να μάθει.»