Το τεύχος 58 αρχίζει με άρθρο για τον Δημήτριο Αλέξανδρο Ζαμπάκο (1832-1913), Ρωμηό γιατρό από το Νεοχώρι του Βοσπόρου με γαλλική παιδεία και επιστημονική κατάρτιση. Η μελέτη του Οι περιπλανώμενοι λεπροί της Κωνσταντινούπολης (1898) βραβεύτηκε από το Ινστιτούτο της Γαλλίας και από την Ιατρική Σχολή του Παρισιού, καθιερώνοντάς τον ως έναν από τους πιο διακεκριμένους λεπρολόγους της εποχής του, μια εποχή που αγνοούνταν τόσο η αιτία όσο και η θεραπεία της λέπρας. Το επόμενο άρθρο εξιστορεί τη συμβολή του Αναστάσιου Πολυζωίδη (1802-1873) –του δικαστή που αρνήθηκε να υπογράψει τη θανατική καταδίκη του Κολοκοτρώνη– στη μετακένωση του «ζωϊκού μαγνητισμού-μεσμερισμού» στην Ελλάδα, με σειρά σχετικών δημοσιεύσεων στο περιοδικό του ελληνικού διαφωτισμού τον Ερμή τον Λόγιο, καθώς εκείνο τον καιρό σπούδαζε ιατρική στη Γερμανία. Ας σημειωθεί ότι, παρά τους «τσαρλατανισμούς» του, ο μεσμερισμός δημιούργησε ένα γόνιμο πεδίο κλινικών και ψυχοπαθολογικών γνώσεων σχετικά με την επίδραση του ψυχολογικού παράγοντα στην υγεία και τη νόσο.

Ακολουθούν τα επιχειρήματα: (α) Οι τρόποι πειθούς και ο θυμικός λόγος, δηλαδή η πειστικότητα του συναισθηματικά φορτισμένου λόγου που εγείρει συγκίνηση και πείθει ευκολότερα από ό,τι ένας θυμικώς ουδέτερος λόγος για του ιδίου πράγματος το αληθές. (β) Η παθολογική απάθεια μεταξύ νευρολογίας και ψυχιατρικής, σε διάφορες μορφές και βαθμούς της, καθώς και η φυσιολογία και οι εγκεφαλικοί μηχανισμοί της βουλητικής λειτουργίας, όπως μπορεί να αναδειχθούν από τη διαταραχή τους λόγω συγκεκριμένων εγκεφαλικών βλαβών ή βιοχημικών διαταραχών. (γ) Το πλαίσιο της φροντίδας των ασθενών – Η κοινοτική ψυχιατρική σήμερα. Εκκινώντας από τις ποικίλες όψεις και την ριζική επιρροή της δυναμικής του ψυχιατρικού τομέα, επισημαίνεται πως πρόκειται για μια μεταρρύθμιση που έμεινε ημιτελής, καθώς δεν μπόρεσε να αποκτήσει σχετικά ενιαία μορφή για όλη την Ελλάδα και να δημιουργήσει σταθερά δίκτυα συμπληρωματικής λειτουργίας της νοσηλείας. (δ) Μία εισαγωγή στην έννοια της απόλαυσης στην ψυχανάλυση για τα 100 χρόνια του «Πέραν της αρχής της ευχαρίστησης». Αφορμή (i) μια δήλωση το Lacan πως αν υπάρχει κάτι που απομένει να γίνει στην ψυχανάλυση, είναι η δημιουργία ενός άλλου πεδίου ενέργειας, αυτού της απόλαυσης (ii) τα 100 χρόνια από την έκδοση του σχετικού φροϋδικού κειμένου.

Στις προεκτάσεις προτείνονται τρία κείμενα: (i) για τη συνομιλία με τους νεκρούς (στον Όμηρο τον Σεφέρη, τον Έλιοτ, τον Τσέλαν) ως προϋπόθεση νόστου υπό το άλλο φως της ψυχανάλυσης, (ii) για την ενσώματη λογοτεχνία και τις εμπειρικές ποιότητες της ανάγνωσης και (iii) ένα διαγώνιο αφήγημα για τον Ντεριντά.