Η ζωή του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ είναι ένα τραγικό παράδειγμα των δύο όψεων του Αμερικανικού Ονείρου: οι χαρές του έρωτα, του πλούτου και της επιτυχίας και η τραγωδία που είναι συνυφασμένη με τις ακρότητες και την αποτυχία. Γεννημένος το 1896 στο Σαιντ Πωλ της Μινεσότα σε καθολική και ευκατάστατη οικογένεια, άρχισε να γράφει από πολύ νωρίς. Όταν οι ΗΠΑ μπαίνουν στον πόλεμο το 1917 κατατάσσεται στο στρατό, υπηρετώντας τη διετή θητεία του στην Αμερική, και γνωρίζει τη Ζέλντα Σέαρ, η οποία αρνείται να τον παντρευτεί λόγω έλλειψης χρημάτων. Το 1920 όμως κυκλοφορεί το πρώτο του μυθιστόρημα ("This Side of Paradise") που θα σημειώσει μεγάλη επιτυχία· ο γάμος με τη Ζέλντα γίνεται αμέσως. Ο Φιτζέραλντ, επαγγελματίας πλέον συγγραφέας, συνεργάζεται και με διάφορα περιοδικά, συνεργασία που θα ήταν επικερδής αν οι δαπάνες του ζεύγους δεν ήταν αυξημένες εξαιτίας της πολυτελούς ζωής τους. Το δεύτερο μυθιστόρημα του Φιτζέραλντ, "The Beautiful and the Damned", περιγράφει ακριβώς ένα ζευγάρι που ζει μες στην τρυφηλότητα και στον ηδονισμό. Λίγο μετά τη γέννηση του μοναδικού τους παιδιού θα κυκλοφορήσει το σπουδαιότερο μυθιστόρημά του, "Ο Μεγάλος Γκάτσμπυ". Η σπάταλη ζωή, οι συνεχείς μετακινήσεις (ταξίδευαν από πόλη σε πόλη της Ευρώπης και διέμειναν σε οκτώ πολιτείες των ΗΠΑ), καθώς και η θυελλώδης σχέση των Φιτζέραλντ επιβάρυναν την υγεία και των δύο: ο Φιτζέραλντ αντιμετώπιζε ολοένα σοβαρότερο πρόβλημα αλκοολισμού και η Ζέλντα, μετά από αρκετούς νευρικούς κλονισμούς, διεγνώσθη εντέλει ότι πάσχει από σχιζοφρένεια. Ωστόσο ο Φιτζέραλντ κατόρθωσε να τελειώσει και να εκδώσει το 1934 το τέταρτο μυθιστόρημά του, "Tender Is the Night", που βρίθει αυτοβιογραφικών στοιχείων· είναι και αυτό χρονικό μιας αποτυχίας ή πολλαπλών αποτυχιών. Ο Φιτζέραλντ πέθανε το 1940 στα σαραντατέσσερά του, από καρδιακή προσβολή. Μολονότι στον καιρό του ήταν κυρίως γνωστός ως εκκεντρικός μέθυσος και ενσαρκωτής των υπερβολών και ακροτήτων που χαρακτήριζαν την εποχή της τζαζ, η αποτύπωση αυτής της εποχής στα έργα του και το αναμφισβήτητο ταλέντο του του χαρίζουν σήμερα επάξια μια ξεχωριστή θέση στην ομάδα των νεωτερικών συγγραφέων.

Ο Γιάννης Λάμψας (1921-2002) γεννήθηκε στην Αθήνα. Πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ξεκίνησε δημοσιογραφική καριέρα, αρχικά ως συντάκτης της "Ελευθερίας" και κατόπιν ως διευθυντής σύνταξης της "Εστίας" επί πολλά χρόνια. Διετέλεσε συνεργάτης των εφημερίδων "Καθημερινή" και "Ακρόπολη", διευθυντής των εφημερίδων "Ώρα" και "Ημέρα", διευθυντής του περιοδικού "Πολιτικά Θέματα" και εκδότης του περιοδικού "Μεθαύριο". Επί δικτατορίας συνελήφθη και κατόπιν αυτοεξορίστηκε στο εξωτερικό, όπου συνεργάστηκε με τον Παύλο Μπακογιάννη στις εκπομπές της "Ντώυτσε Βέλλε". Στη μεταπολίτευση έγινε Γενικός Γραμματέας Τύπου και Πληροφοριών (1975) και Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ (1975-1978). Επίσης αρθρογράφησε στη "Μεσημβρινή" και στον "Ελεύθερο Τύπο". Έγραψε τα βιβλία "Η ελληνική νομενκλατούρα" (1986), "Πρασινόπολις" (1984), "Δεκαπέντε νεοελληνικοί μύθοι" (1986), "Πολιτικά αινίγματα 40-41" (1991), "Βασιλείς, δικτάτορες, πρωθυπουργοί -1945-1995" (1995), "Μεγάλες μορφές 20 αιώνων" (4 τόμοι, 1996) και "Λεξικό του αρχαίου κόσμου - Ελλάδα και Ρώμη" ενώ μετέφρασε έναν εντυπωσιακό αριθμό ξενόγλωσσων έργων. Ήταν μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και της Εταιρείας Ευρωπαϊκου Πολιτισμού. Τιμήθηκε με το "Βραβείο Δημοσιογραφίας Αθ. Μπότση" και με παράσημα και διακρίσεις ξένων χωρών.