Αν το σινεμά είναι από καταβολής του ένας μηχανισμός ενσυναίσθησης, ένα εργαστήριο δοκιμών για τη διεύρυνση της ανθρώπινης αντίληψης για την πραγματικότητα, το σινεμά της επιστημονικής φαντασίας συνοψίζει όσο καμία άλλη καλλιτεχνική έκφραση την ανάγκη του ανθρώπου να διαπραγματευτεί και να επινοήσει εκ νέου -χωρίς κανέναν φραγμό- τα όρια μιας συλλογικής εμπειρίας. Ένα είδος που γεννήθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με τον ίδιο τον κινηματογράφο, μεσουράνησε την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, μεταφέροντας στο εξώτερο Διάστημα τις ορατές και αόρατες επίγειες συγκρούσεις ενός διχασμένου κόσμου, αλλά και τον φόβο του αφανισμού. Ξαναβλέποντας ταινίες επιστημονικής φαντασίας την εποχή της πανδημίας, κι ενώ η ανθρωπότητα βαδίζει σε αχαρτογράφητες περιοχές, επιστρέφουμε στη "χρυσή εποχή" του είδους· όχι για να κυριεύσουμε νέους πλανήτες ή να σώσουμε τον δικό μας από μια επικείμενη καταστροφή, αλλά για να ανακαλύψου με -σαν αρχαιολόγοι του μέλλοντος- αφηγήσεις κρυμμένες στη σκιά των μεγάλων στούντιο. Ταινίες φτιαγμένες από απρόσμενους συνδυασμούς τεχνικών και ταπεινών υλικών γίνονται όχημα για να εφεύρουμε νέους τρόπους να διακρίνουμε το άγνωστο που ξεπροβάλλει στον ορίζοντα. Μια παραγνωρισμένη πτυχή της παγκόσμιας παραγωγής του κινηματογράφου της επιστημονικής φαντασίας καθρεφτίζει τα όνειρα και τις επιθυμίες, τους εφιάλτες και τις ελπίδες μας - ότι δηλαδή σημαίνει σήμερα για την ανθρωπότητα το πρόσωπο του πραγματικού.