«Είμαι άδεια και είμαι φορτωμένη. Έχω πάνω μου μπόλικη αξιοπρέπεια, κύρος και επιτηδευμένη ευγένεια. Και στη μέση ένα κενό. Σηκώνομαι, βγάζω το σοβαρό, καφέ σακάκι μου, το σμπαραλιάζω, ανάκατη, λιωμένη μάζα, πάνω στην τσάντα. Εκεί εσείς, αντικείμενα. Πιο κάτω από μένα. Κάποιον να εξουσιάσω κι εγώ.»

Λίγο μετά την τυχαία συνάντηση με μια παλιά της σχέση και λίγο πριν από μια προγραμματισμένη υποχρέωση με το σύζυγό της, η Λένα έρχεται αντιμέτωπη με μια γυναίκα: τον εαυτό της. Είναι ευχαριστημένη με τις επιλογές της; Θα μπορούσε άραγε να είχε αποφασίσει αλλιώς; Η σβούρα των σκέψεων την οδηγεί σε ένα πολύ λογικό ή ένα εντελώς αυθαίρετο συμπέρασμα. Ίσα για να αποφύγει την επώδυνη συνειδητοποίηση.

Αναμνήσεις, αυταπάτες, ματαιωμένα όνειρα – όλα μαζί ένα βλέμμα, πότε γλυκόπικρο, πότε διψασμένο κι ανικανοποίητο, πότε σαρκαστικό, πάνω στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Μια χειμαρρώδης αφήγηση που διαβάζεται απνευστί. Ένα ρεαλιστικό μυθιστόρημα, όπου οι λέξεις διαρκώς ξεγυμνώνουν.