Πριν από δι­α­κό­σια χρό­νια η Ιδέα της Ελευ­θε­ρί­ας, που είχε κλη­ρο­δο­τή­σει η Γαλ­λι­κή Επα­νά­στα­ση, είχε κα­τα­πι­έ­σει η Πα­λι­νόρ­θω­ση, αλ­λά είχε θρέ­ψει η πο­λι­τι­κή συ­νω­μο­σία, ξε­πρό­βα­λε απει­λη­τι­κή για τους Τυ­ράν­νους, στην Ισπα­νία και στην Ιτα­λι­κή Χερ­σό­νη­σο. Πα­ρό­μοια δι­α­δρο­μή είχε ακο­λου­θή­σει η ίδια επα­να­στα­τι­κή ιδέα και στη Βαλ­κα­νι­κή Χερ­σό­νη­σο προ­κα­λώ­ντας, σχε­δόν ταυ­τό­χρο­να, και τον ξε­ση­κω­μό των υπό­δου­λων Ελ­λή­νων κα­τά του Οθω­μα­νού τυ­ράν­νου.

Στη με­λέ­τη αυτή εκτί­θε­ται η άγνω­στη στο ευρύ­τε­ρο κοι­νό πο­ρεία των ιτα­λο­ϊ­βη­ρι­κών κι­νη­μά­των του 1820-21, με έμ­φα­ση στις με­τα­ξύ τους αλ­λη­λε­πι­δρά­σεις και στη σχέ­ση τους με το momentum της ελ­λη­νι­κής εξέ­γερ­σης. Κυ­ρί­ως όμως απα­σχο­λεί τον συγ­γρα­φέα της o βαθ­μός της επί­δρα­σης που δέ­χτη­κε από το πνεύ­μα του ευρω­πα­ϊ­κού φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού μια εξε­γει­ρό­με­νη εθνό­τη­τα της Οθω­μα­νι­κής Αυτο­κρα­το­ρί­ας, θρη­σκευ­τι­κο­κε­ντρι­κού χα­ρα­κτή­ρα, φι­λο­ρω­σι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού και ρι­ζο­σπα­στι­κών επι­δι­ώ­ξε­ων.

Εξε­τά­ζει έτσι τη στά­ση της γε­νι­άς της Ελ­λη­νι­κής Επα­νά­στα­σης απέ­να­ντι στα δυ­τι­κο­ευ­ρω­πα­ϊ­κά κι­νή­μα­τα, όπως αυτή απο­τυ­πώ­νε­ται στις «ιστο­ρί­ες» και στα «απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα» ση­μα­ντι­κών εκ­προ­σώ­πων της, και οδη­γεί­ται σε εν­δι­α­φέ­ρο­ντα συ­μπε­ρά­σμα­τα για τις ελ­λη­νι­κές προσ­λή­ψεις του επα­να­στα­τι­κού πνεύ­μα­τος της Δύ­σης στο κρί­σι­μο δι­ά­στη­μα της προ­ε­τοι­μα­σί­ας και της έκρη­ξης της πρώ­της με­γά­λης Επα­νά­στα­σης του 19ου αιώ­να.