«Σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη, ένας άνθρωπος προσπαθεί να ανακαλέσει τον χρόνο, να ακυρώσει αναδρομικά ό,τι του συνέβη. Η έκπληξη που προκαλεί στέκεται αφορμή μιας πολυσχιδούς έρευνας. Η απόπειρα ακύρωσης είναι αλληλένδετη με ένα ζήτημα, την απάρνηση του θανάτου, του οποίου η χαρακτηριστική σύνθεση απαντά και αλλού: για παράδειγμα, στον μετασχηματισμό των νεκρών σε προγόνους στις αρχαϊκές κοινωνίες, καθώς και σε ένα αντιπροσωπευτικό συμβάν του 20ού αιώνα, τον φασισμό.»

Από την εν λόγω εξέταση διαφαίνεται η εξής δυνατότητα: όχι μόνο να εξομοιώσουμε μια ατομική υπόθεση με μια κοινωνική (όπως επιχείρησε ο Φρόυντ στο Τοτέμ και ταμπού), αλλά και να στηρίξουμε την ανεξάλειπτη διαφορά ατόμου και κοινωνίας στη διαφορετική κατανομή κοινών μεταξύ τους θέσεων». Έτσι παρουσίασε ο ίδιος ο Φακινέλλι, το βιβλίο του, όταν το εξέδωσε από τον εκδοτικό του οίκο L’erba voglio, το 1979.

Σήμερα το διαβάζουμε ως μια από τις σπάνιες εκείνες έρευνες που ξέρουν να συμμειγνύουν με φυσικότητα την ανάλυση των ψυχικών δυνάμεων του ατόμου με την ανάλυση των δυνάμεων που ενεργούν πάνω στην ιστορία.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Έλβιο Φακινέλλι γεννήθηκε το 1928 στη Λουσέρνα, μια μικρή κοινότητα λίγων κατοίκων στην επαρχία του Τρέντο, στη Βόρεια Ιταλία και πέθανε στις 31 Μαρτίου 1974. Το 1961 αποκτά την ειδικότητα της Ψυχιατρικής από το Πανεπιστήμιο του Μιλάνου. Το 1962 αρχίζει την προσωπική του ανάλυση με τον Τσέζαρε Μουζάττι, κεντρική φυσιογνωμία της ψυχανάλυσης στην Ιταλία, που θα διαρκέσει τρία χρόνια. Το 1966 γίνεται μέλος της Ιταλικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας (SPI) και αρχίζει να εργάζεται ως ψυχαναλυτής• παράλληλα, συνεργάζεται στην ιταλική έκδοση των Απάντων του Φρόυντ.

Η έννοια του χρόνου τον απασχολεί σε μόνιμη βάση: από την εργασία του με θέμα το έργο ενός ψυχωτικού καλλιτέχνη (1963) έως το Ακίνητο βέλος (1979) και την Κλειστοφιλία (1983). Τη δεκαετία του ’80 αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά: Il Corriere della sera, la Repubblica, il Manifesto, l’Unità, L’Espresso, Panorama, Il Mondo. To 1989 εξέδωσε το βιβλίο Ο εκστατικός νους (La mente estatica). Αρκετοί το θεωρούν το πιο πρωτότυπο, το πιο δικό του έργο.