Επί δεκαετίες, μέχρι την πτώση του «υπαρκτού», η αριστερά συνόδευε τις πρακτικές της και τους αγώνες της από μια «καθοδηγητική παρηγοριά». Οσοδήποτε περίπλοκες, αμφίσημες και παλινδρομικές κι αν ήταν οι ιστορικές συνθήκες, πίστευε ότι η ίδια της
η ύπαρξη και η δυναμική της υπάγονταν σε μια μεγάλη ή καθοριστική αντίφαση που αναπόφευκτα κάποτε θα οδηγούσε στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην έμπρακτη δικαίωσή της.
Τούτη η –μεσσιανικού τύπου– παρηγορητική πίστη πλέον έχει κλονιστεί οριστικά.
Η αριστερά έρχεται αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα των ταξικών αγώνων, που είναι η πραγματικότητα ενός κοινωνικοπολιτικού πολέμου, χωρίς προκαθορισμένο νικητή. Οι αντιφάσεις και οι όποιες ρωγμές στο αντίπαλο στρατόπεδο είναι στοιχεία
για να εκμεταλλεύεσαι προς όφελός σου, δεν οδηγούν από μόνες τους στην ήττα του εχθρού σου. Αν η συνειδητοποίηση τούτης της κατάστασης στο ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο προσγειώνει την αριστερά σε μια ρεαλιστική στάση έναντι της μεταψυχροπολεμικής συνθήκης, στη σφαίρα της (αριστερής) κοινωνικής και πολιτικής θεωρίας η «προσγείωση» θα έπρεπε να σηματοδοτείται από μια αντίστοιχη κίνηση.
Η αντικατάσταση της –ιδεαλιστικής, εν τέλει– εγελιανομαρξιστικής φιλοσοφίας της ιστορίας από τον λεγόμενο μεταμοντερνισμό σe κάποια από τις λιγότερο ή περισσότερο ασυνάρτητες παραλλαγές του αποτέλεσε τη χειρότερη δυνατή επιλογή.
Από την παρηγοριά του «αριστερού μεσσιανισμού» περάσαμε στην πολιτική ύπνωση της θεωρίας ως θεάματος. Προσπαθώ στη δουλειά μου να ακολουθώ μια κατά την άποψή μου πολιτικά πιο γόνιμη κατεύθυνση: αξιοποίηση της μαρξιστικής εννοιολογικής παράδοσης σε μια αληθινά (ιστορικο)υλιστική προσέγγιση.