Τον Φεβρουάριο του 1903, στα έδρανα ενός αμφιθεάτρου του University College του Λονδίνου, ένας καθηγητής κάνει ένα πείραμα σε ένα σκύλο – αλυσοδεμένο, φιμωμένο, με την κοιλιά ανοιχτή, τον λαιμό χαραγμένο, νεύρα και αδένες σε κοινή θέα. Δυο νεαρές γυναίκες από το ακροατήριο θα απευθυνθούν στον γραμματέα της Εθνικής Εταιρείας κατά της Ζωοτομίας και θα καταθέσουν τη μαρτυρία τους γι’ αυτή τη βαρβαρότητα σε ένα βιβλίο που προκαλεί αίσθηση. Η υπόθεση δεν θα αργήσει να διχάσει τη Μεγάλη Βρετανία, για πολλά χρόνια.
Το 1985, σε κάποιο εργαστήριο ενός πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, ένα μωρό πίθηκος, κοκκινοπρόσωπος μακάκος, τυφλώνεται για τις ανάγκες της επιστήμης, υποτίθεται, και πιο συγκεκριμένα στο πλαίσιο ερευνών για τα σόναρ. Μια επιχείρηση διάσωσης την οποία αναλαμβάνει το Μέτωπο για την Απελευθέρωση των Ζώων –οργάνωση που σύντομα θα κριθεί τρομοκρατική– θα ανοίξει το κλουβί του πιθήκου και άλλων 467 πειραματόζωων που κρατούνται στους χώρους του πανεπιστημίου, προκαλώντας ζημιές 700.000 δολαρίων.
Στη Σαρλβίλ-Μεζιέρ, το 2014, η πόρτα της καρότσας ενός φορτηγού μεταφοράς ζώων ανοίγει κατά λάθος στη μέση ενός αυτοκινητόδρομου με τρεις λωρίδες κυκλοφορίας, με αποτέλεσμα να καταλήξουν στο οδόστρωμα μια αγελάδα λιμουζίν και το μοσχαράκι της, που αρχίζουν να τρέχουν αντίθετα στο ρεύμα των αυτοκινήτων. Πιάνουν το μικρό, η αγελάδα όμως συνεχίζει την τρελή κούρσα της, σπέρνοντας μια αταξία που χρήζει επανόρθωσης.
Σε αυτό το τρίπτυχο, ο Ζοζέφ Αντράς καταφεύγει σε έναν ειρωνικό ή και χλευαστικό τόνο πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του προκειμένου να αναδείξει την παράλογη βαναυσότητα των προαιώνιων σχέσεών μας με τα υπόλοιπα έμβια όντα. Στην τοιχογραφία αυτή ενός αιώνα, όπου διασταυρώνονται το κίνημα υπέρ των ζώων, οι αγώνες για την κοινωνική χειραφέτηση και ο φεμινισμός, η αναφορά, μέσω παραδειγμάτων, στις σχέσεις ανθρώπων και ζώων κατά τη βιομηχανική εποχή καταγγέλλει στην πραγματικότητα –και με τρόπο άκρως βιωματικό– την καθυπόταξη ζωντανών πλασμάτων προικισμένων με ευαισθησία από άλλα ζωντανά πλάσματα προικισμένα επίσης με ευαισθησία, αλλά και με μια ψυχρή και πανίσχυρη ορθολογικότητα.