Έχοντας αναγάγει την υγεία σε νέα θρησκεία και την ασφάλεια σε υπέρτατη αρχή, οι περισσότερες κυβερνήσεις της Δύσης εφήρμοσαν με συντονισμένο τρόπο υγειονομικά μέτρα για την αναχαίτιση του κορωνοϊού, τα οποία είναι πρωτοφανή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ερμηνεύοντας την 11η Μαρτίου 2020 ως μετεξέλιξη της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 σε μια σκυταλοδρομία πολέμων εναντίον αόρατων εχθρών, ο συγγραφέας επιχειρεί να φωταγωγήσει την κοινή διαχειριστική φιλοσοφία που διέπει δύο φαινομενικά διαφορετικές μάστιγες: την τρομοκρατία και την πανδημία.
Όπως η αντιτρομοκρατική νομοθεσία στοχεύει στην έγκαιρη πρόληψη των τρομοκρατικών επιθέσεων και τη μηδενική ανοχή έναντι των τρομοκρατών, έτσι και η αντιπανδημική αποβλέπει στην εκμηδένιση των κρουσμάτων με χρήση δρακόντειων μέτρων, τα οποία δεν περιορίζουν απλώς, αλλά καταργούν τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών, που πλέον αντιμετωπίζονται ως προ-άρρωστοι. Στο βιβλίο εξετάζεται η χρήση του όρου αόρατος εχθρός μέσα από κείμενα που αφορούν περισσότερα πεδία (ειδικότερα: της ασφάλειας, της λογοτεχνίας και της θρησκείας) και αναλύονται τα κυριότερα νομικά προβλήματα που εγείρει η θέσπιση των υποχρεωτικών ιατρικών πράξεων από πλευράς Συνταγματικού και Ποινικού Δικαίου, με το επίκεντρο του ενδιαφέροντος να βρίσκεται στον μαζικό εμβολιασμό.