Ο βίος του Γιαννούλη Χαλεπά (Τήνος, 1851 - Αθήνα, 1938) μοιάζει με παραμύθι, καθώς περιλαμβάνει συστατικά διαχρονικής και ακαταμάχητης γοητείας: ο ταλαντούχος νέος, η ερωτική απογοήτευση, η τρέλα, ο εγκλεισμός, η καρτερική μητέρα, τα ασκητικά γηρατειά, ο απόκοσμος δημιουργός, τα ιδιόμορφα έργα, η ξανακερδισμένη δόξα. Η παρούσα μελέτη επικεντρώνεται, πέρα από τον μύθο, στα στοιχεία της υποκειμενικής διαδρομής που μπορούν να επιβεβαιωθούν και να τεκμηριώσουν βάσιμες κλινικές υποθέσεις.
Το αξιοσημείωτο στην περίπτωση του Χαλεπά, αυτό που ερεθίζει τη σκέψη και φαίνεται να υποκινεί όσους επιχείρησαν κάποια ψυχολογική ερμηνεία, είναι η καταπληκτική αναβίωση του καλλιτέχνη ύστερα από 40 ολόκληρα χρόνια ψυχασθένειας και απόσυρσης από τον κοινωνικό δεσμό. Μετά από 14 χρόνια εγκλεισμού στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας και μετά τον θάνατο της μητέρας του ακολουθεί μια δημιουργικά ώριμη και ψυχικά ήρεμη περίοδος του Χαλεπά που μπορεί να εξηγηθεί και να περιγραφεί αξιοποιώντας τα εργαλεία που μας παρέχει η φροϋδική και η ύστερη διδασκαλία του Ζακ Λακάν. Η τελευταία αναδεικνύει με πολύ πρωτότυπο τρόπο ότι πέρα και πίσω από το υποκείμενο του ασυνειδήτου, με τις γλωσσικές καταβολές του, υπάρχει μια άλλη διάσταση όπου το ομιλούν ον καλείται να υπάρξει ως «απάντηση του πραγματικού».
Ο Γιαννούλης Χαλεπάς, αν και βυθισμένος σ’ έναν κόσμο σιωπής, υπήρξε φορέας μιας τέτοιας ανεξιχνίαστης και μη προβλέψιμης υπαρξιακής επιλογής, βασισμένης στη σωματική πρακτική της γλυπτικής και στις εικονοποιητικές δυνατότητες που αυτή ενέχει.
Το βιβλίο, «Δημιουργία και ψύχωση στον Γιαννούλη Χαλεπά», εκτός από μια συνολική ψυχαναλυτική μελέτη εμπεριέχει και μια εμπεριστατωμένη βιογραφία του μεγάλου καλλιτέχνη όπως και μια πλήρη αναφορά των σπουδαιότερων γλυπτικών έργων του. Είναι μια μοναδική παρουσίαση της ιερότερης μορφής της νεοελληνικής τέχνης.