Η πολιτιστική ιστορία της Μεταπολίτευσης. Ο πρόσφατα βραβευμένος με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ αναλύει τις κοινωνικοπολιτισμικές τάσεις στα χρόνια από την πτώση της χούντας μέχρι την οικονομική κρίση.

Η Μεταπολίτευση έχει θεωρηθεί μια πολιτική στροφή. Ήταν όμως και μια πολιτισμική στροφή. Η κουλτούρα έπαιξε ζωτικής σημασίας ρόλο στη διαμόρφωση της μεταδικτατορικής εποχής. Η πτώση της χούντας μαζί με τους ταχείς ρυθμούς αλλαγής του τρόπου ζωής και τις διεθνείς εξελίξεις (ένταξη στην ΕΟΚ/ΕΕ, κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων και αλλαγές στον χάρτη των Βαλκανίων) γρήγορα μετατόπισαν το ενδιαφέρον από την πολιτική σε πολιτισμικά και ιστορικά ζητήματα. Οι πολιτικές συγκρούσεις υποχώρησαν και μεταφέρθηκαν στον χώρο της κουλτούρας.
Εάν η Μεταπολίτευση μπορεί να περιγράφει με πολιτικούς όρους ως περίοδος εκδημοκρατισμού και συμφιλίωσης, με πολιτισμικούς όρους μπορεί να οριστεί ως περίοδος ταυτοτήτων, αφού, όπως συζητείται σε αυτή τη μελέτη, τα κύρια διακυβεύματά της (εξευρωπαϊσμός, διαμφισβητούμενα παρελθόντα, θρησκεία, μετανάστευση, γλώσσα και φύλο) συγκλίνουν από διαφορετικά μονοπάτια στην έννοια της ταυτότητας ως κοινού παρονομαστή. Και τούτο ενισχύει τον ισχυρισμό ότι η κουλτούρα πάντα προηγούνταν των πολιτικών ή θεσμικών πρωτοβουλιών για την αποκατάσταση ή την προώθηση του διαφορετικού, του περιθωριακού ή του αποσιωπημένου σε ποικίλα πολιτισμικά πεδία και μορφές τέχνης.
Εστιάζοντας σε θέματα όπως η ταυτότητα, η αρχαιότητα, η θρησκεία, η γλώσσα, η λογοτεχνία τα μέσα ενημέρωσης, ο κινηματογράφος, η νεολαία, το φύλο και η σεξουαλικότητα και αναλύοντας τις σχετικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, το βιβλίο αναδεικνύει την ποικιλομορφία και την πολιτισμική αμφιθυμία της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία πενήντα χρόνια.