Ο Μπραμ Στόκερ (1847-1912), ιρλανδός συγγραφέας διάσημος για το έργο του "Δράκουλας", το οποίο επηρέασε καθοριστικά το φανταστικό, τη "γοτθική" λογοτεχνία και τη λογοτεχνία τρόμου στα πρόθυρα του 20ου αιώνα, άφησε πίσω του μια κληρονομιά με πολλά νέα στοιχεία για την εξέλιξη του είδους. Σ' αυτόν οφείλεται επίσης η φιλολογία σχετικά με την "κατάρα της μούμιας", θεματολογία που εισήγαγε ο Στόκερ με το έργο του "The Jewel of Seven Stars" ("Το πετράδι των επτά αστεριών", 1903). Ένα εξίσου σημαντικό -και παραγνωρισμένο- έργο του είναι και το "The Lair of the White Worm" ("Η φωλιά του λευκού φιδιού", 1911), μια συνταρακτική νουβέλα έντονης μυστηριακής ατμόσφαιρας, παγανιστικών αινιγμάτων, τρόμου και ξεχασμένων θρύλων που αναβιώνουν στη σύγχρονη εποχή, μέσα από τη βαμπιρική φιγούρα, η οποία πλέον έχει θηλυκή μορφή και στοχεύει στα γενετήσια ένστικτα με νέα δαιμονικά χαρακτηριστικά (το έργο έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο από τον Κεν Ράσελ). Ο Μπραμ Στόκερ έγραψε, συνολικά, δώδεκα μυθιστορήματα: "The Primrose Path", 1875, "The Snake's Pass", 1890, "The Watter's Mou'", 1895, "The Shoulder of Shasta", 1895, "Dracula", 1897, "Miss Betty", 1898, "The Mystery of the Sea", 1902, "The Jewel of the Seven Stars", 1903, "The Man" -ή "The Gates of Life"- 1905, "Lady Athlyne", 1908, "The Lady of the Shroud", 1909, "Lair of the White Worm" -ή "The Garden of Evil"- 1911, τρεις συλλογές διηγημάτων: "Under the Sunset", 1881, "Snowbound", 1908, "Dracula's Guest", 1914, αρκετά διηγήματα που δημοσιεύτηκαν ανεξάρτητα (όπως τα "Βridal of Dead", "Buried Treasures", "The Chain of Destiny", "The Crystal Cup", "The Dualitists" -ή "The Death Doom" ή "The Double Born"- "The Fate of Fenella", "The Gombeen Man", "In the Valley of the Shadow", "The Man from Shorrox", "Midnight Tales", "The Red Stockade", "The Seer"), καθώς και τα μη λογοτεχνικά βιβλία: "The Duties of Clerks of Petty Sessions in Ireland", 1879, "A Glimpse of America", 1886, "Personal Reminiscences of Henry Irving", 1906 και "Famous Impostors", 1910.

Francois Marie Arouet (1694-1778). Έγινε γνωστός με το όνομα Voltaire επειδή δημοσίευσε το 1719 με αυτό το το ψευδώνυμο τον "Οιδίποδα", την πρώτη από τις συνολικά 27 τραγωδίες του. Αυτό ακριβώς το ψευδώνυμο έγινε σύμβολο του διαφωτισμού, της λογικής, της ανεκτικότητας και της ελευθερίας της σκέψης. Η ζωή του Βολταίρου είχε απρόβλεπτες μεταπτώσεις. Λόγω μιας σάτιρας που δημοσίευσε, βρέθηκε το 1717 για 11 μήνες φυλακισμένος στη Βαστίλη. Το 1719 έγινε αυλικός λογοτέχνης, αλλά το 1726 αναγκάστηκε να δραπετεύσει στην Αγγλία. Μετά την επιστροφή του απειλήθηκε πάλι με φυλάκιση, οπότε κατέφυγε το 1734 στην επαρχία της Λωραίνης (Lothringen). Από το 1750 ήταν εγκαταστημένος στην Αυλή του αυτοκράτορα Φρειδερίκου της Πρωσίας στο Πότσνταμ. Μετά από διαφωνίες με τον βασιλιά, έζησε από το 1755 στη Γενεύη και επέστρεψε στο Παρίσι μόλις το έτος που πέθανε. Αν και ήταν επιδέξιος συγγραφέας θεατρικών έργων, ιστορικών μελετών και έγραψε επίσης αξιόλογα ποιήματα καθώς και πνευματώδεις κριτικές, η φήμη του στηρίζεται κυρίως στις φιλοσοφικές εργασίες που δημοσίευσε. Ταυτόχρονα ήταν δε και φιλόσοφος με την παραδοσιακή έννοια, γιατί διατύπωσε ένα αυτόνομο φιλοσοφικό σύστημα. Οι στόχοι για τους οποίους αγωνιζόταν ο Βολταίρος, ήταν αυτοί των φιλελεύθερων αστών, οι οποίοι υπερασπίζονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία και την ισότητα των ανθρώπων ενώπιον του νόμου, ενάντια στην αυθαιρεσία του φεουδαρχικού απολυταρχισμού. Δεν ήταν άθεος, όπως συχνά υποστηρίζεται, αφού ο ίδιος έγραφε ότι "τίποτα δεν δημιουργείται από το τίποτα" και ότι "υπάρχει ένας θεός και αυτός πρέπει να είναι δίκαιος". Ταυτόχρονα υποστήριζε όμως ότι "είναι αδύνατο ο πάνσοφος θεός να έχει κάνει νόμους για να τους παραβιάζει", καταφερόμενος έτσι κατά της θαυματολογίας του Χριστιανισμού, κατά της δεισιδαιμονίας και της θρησκοληψίας, πράγμα που τον έφερνε σε αντιπαλότητα με το ιερατείο που αξιοποιεί για ιδιοτελείς σκοπούς μέχρι των ημερών μας αυτές ακριβώς τις παρεκκλίσεις. Ο Βολταίρος διέβλεψε πολύ πριν από τον Μαρξ ότι η θρησκεία αξιοποιείται για τη δημιουργία "αντεστραμμένης συνείδησης" του κόσμου, με αποτέλεσμα να θεωρεί τον αγώνα και την κριτική κατά του ιερατείου και της θρησκευτικής πρακτικής σαν προϋπόθεση κάθε κοινωνικής κριτικής. Ο Βολταίρος πίστευε, αντίθετα με τον Μακιαβέλι και τον Λοκ, ότι "η ανθρώπινη φύση είναι καλή" και ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται καλοί, αλλά τους διαστρέφουν οι ανάγκες της ζωής. Ο μεγάλος φιλόσοφος θεωρείται από τους πνευματικούς πατέρες της γαλλικής επαναστάσεως.