Πόσα ξέρουμε άραγε για τις σχέσεις ανάμεσα σε δύο ανθρώπους σήμερα; Πόσα από αυτά έχουμε ξεχάσει και πόσα δεν μάθαμε ποτέ;

Άνθρωποι που πλέον δεν νιώθουν, φοβούνται και έτσι ζουν απομονωμένα στο σκοτάδι της δικής τους φυλακής για να μην πονέσουν.

Ένα βιβλίο που δεν έχει σκοπό να θίξει κανέναν γιατί απλά είναι το δικό μου πρίσμα, που μπορεί να είναι και εσφαλμένο, αλλά ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα;

Κάθε μάτι βλέπει διαφορετικά.

Ο Βασίλης Χαντζής μιλάει για όλους μας, γι’ αυτά που κανείς δεν μας έμαθε και γι’ αυτά που αγνοούμε. Για την ομορφιά της αγάπης και του «δίνομαι», γι’ αυτά που πολεμούσαμε και που ακόμα πολεμάμε, αλλά που ποτέ δεν εκτιμήσαμε. Για το εφήμερο και σύντομο που δένει πλέον τους ανθρώπους, καθώς κανείς δεν ξέρει τη διαφορά του ερωτεύομαι με το ενθουσιάζομαι. Για το πόσο εύκολα υποχωρούμε και πόσο εύκολα αποκαλύπτουμε τα σώματά μας χωρίς να σκεφτόμαστε το μετά, το αύριο, το μέλλον μας. Κορμιά εύκαιρα στα χέρια του άλλου για μια απόλαυση μερικών λεπτών και μετά μοναξιά.

Μέρα με τη μέρα ξεχνάμε από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε, για πού πορευόμασταν και πού φτάσαμε, ξεχνάμε τις αξίες και τα ιδανικά, και γινόμαστε κομπλεξικοί, γεμάτοι πάθη κι απωθημένα· ψυχολογικές μαριονέτες στο έρεβος της κατάθλιψης που ζούμε οι περισσότεροι.

Μόνοι άνθρωποι, που μόνοι μεγαλώνουν και που μόνοι
πεθαίνουν… Πρώτα στην ψυχή και μετά στο σώμα.