Τι κι αν άλλοι επιστρέφουν στην πατρίδα της παιδικής τους ηλικίας. Καμιά παιδική ηλικία δεν πρόσφερε τίποτα, και καμιά ενηλικίωση —ληξιαρχική ή ουσιαστική— δεν θα μπορούσε να μας προσφέρει τόσα, με αναπνοή ασθματική και τα χάπια κι αυτά σε έλλειψη ή σε ελλειπή άθροισμα τη μέρα. Και το λαϊκό τραγούδι που πάντα ευφραίνει τις ψυχές και κοινωνεί, χωρίς να χρειάζεσαι τόνους το ουίσκι — που έτσι και αλλιώς υπήρχε κάποτε, χωρίς να ’ναι απαραίτητη η νύχτα —αλλά με τη νύχτα μέσα— παρά μόνο με μερικά κι απειροελάχιστα ψυχοφάρμακα και λίγο ούζο, μπορείς να επαναφέρεις αυτά που κάποτε είχες, τα πάντα. Μια ολότητα όλη δική σου, που γι’ αυτήν κάποτε σε τρέχαν, σε μανούρες τύπου τρελάδικου... Τι κι αν αυτοί που μου το έλεγαν, πήγαν σαν το σκυλί στ’ αμπέλι ή στο πατώματα, ελπίζοντας πάντα για τα ανείπωτα και για έναν ουμανισμό! Κι όπως είναι γνωστό «κακό σκυλί ψόφο δεν έχει», κι αν έχει, δεν θα λείψει σε κανέναν, σ’ αυτούς που λογαριάζονται ζωντανοί. «Αλλά θα την αλλάξουμε την πουτάνα τη ζωή». Εξάλλου στον Τροτσκισμό πιστεύουμε. Κι εμείς μπορούμε να πιστεύουμε, γιατί η πίστη έχει να κάνει με τον flâneur∙ όχι με την εκκλησιά.