Η ανάλυση του νεοφεουδαρχικού συνταγματισμού, ως μετεξέλιξης της συνταγματικής απορρύθμισης, διερευνά την αξιακά ανάδρομη πορεία του σύγχρονου ευρωπαϊκού συνταγματισμού λόγω της αναβίωσης προτύπων ή μοτίβων της μεσαιωνικής φεουδαρχίας. Πρόκειται για πρότυπα ή μοτίβα τα οποία δεν είχε υπερβεί πλήρως ο νεωτερικός συνταγματισμός και τα οποία αναζωπυρώθηκαν στο πλαίσιο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών απελευθέρωσης των αγορών και του διεθνούς εμπορίου, του εξευρωπαϊσμού του εθνικού δικαίου, της εξέλιξης της τεχνολογίας και των αλλεπάλληλων κρίσεων των τελευταίων ετών.
Μεταξύ αυτών των προτύπων ή μοτίβων ξεχωρίζουν το δόγμα της διαμοιρασμένης κυριαρχίας, η αποδιοργάνωση των δημόσιων εξουσιών, ο πολλαπλασιασμός των συγκρούσεων μεταξύ των πολυεπίπεδων κέντρων εξουσίας, η διαρκής αναζήτηση συγκυριακών πολιτικών συμβιβασμών, ο περιορισμός της δυνατότητας κοινωνικής ανέλιξης των ατόμων σε καθεστώς ειρήνης, ασφάλειας και αξιοκρατίας, το πέρασμα από ένα σύστημα κυβέρνησης με βάση τον νόμο σε ένα σύστημα διακυβέρνησης με βάση συμβατικούς δεσμούς πίστης και εξάρτησης, η διεύρυνση της εργαλειοποίησης του δικαίου, η κλιμακούμενη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων εξουσιών, η οποία, τα τελευταία χρόνια, φτάνει ακόμη και στη διεκδίκηση της ίδιας της συντακτικής εξουσίας από υπερενισχυμένα ιδιωτικά κέντρα εξουσίας, η υβριδοποίηση δημόσιου και ιδιωτικού δικαίου, η ρευστοποίηση του δικαίου, το οποίο, στις μέρες μας, θεωρείται ριζωμένο στις κοινές παραδόσεις των ευρωπαϊκών κρατών και γίνεται αντικείμενο συνεχούς διαπραγμάτευσης από μια κοινότητα ερμηνευτών που, σε καθεστώς διαρκούς κατάστασης ανάγκης, πολεμούν μάταια μεταξύ τους για το προνόμιο της εκφοράς του τελευταίου λόγου, καθώς και η αποδυνάμωση της δικαστικής εξουσίας προς όφελος ενός «κλήρου» που, σήμερα, έχει τεχνοκρατικό χαρακτήρα και, με τη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, διεκδικεί τον τίτλο του αυθεντικού ερμηνευτή του δικαίου.