Στους περισσότερο από 1.200.000 Έλληνες πρόδφυγες που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, υπήρχαν επιπλέον και 45.000 Αρμένιοι πρόσφυγες οι οποίοι αν και ομόθρησκοι, δεν προστατεύονταν από αντίστοιχες πρόνοιες.
Στην ουσία "άπατρεις" έπρεπε να οργανώσουν τις κοινότητές τους κια να διατηρήσουν σε πείσμα του επίσημου κράτους άθικτη την ιστορική τους μνήμη και ταυτότητα, αλλά και ένα όραμα μιας καλύτερης ζωής.
Το βιβλίο φωτίζει την κοινωνική οργάνωση του μεγαλύτερου αρμενικού προσφυγικού συνοικισμού, αυτόν του Δουργουτίου, μια παραγκούπολη μόλις 2 χλμ από το κέντρο της Αθήνας. Ο συγγραφέας εστιάζει στην περίοδο της κατοχής (1941-1944) και λίγο μετά στα Δεκεμβριανά". Με επιτόπια έρευνα, πλούσια βιβλιογρφία, ανέκδοτες μαρτυρίες, χάρτες και φωτογραφίες ανασύρει από τη λήθη το "άγνωστο" Δουργούτι της Κατοχής και της Αντίστασης αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές, όπως το μεγάλο "Μπλόκο του Δουργουτίου" (9/8/1944), μία από τις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της κατοχικής Αθήνας. Το βιβλίο αποτελεί την πρώτη επιστημονική μελέτη για το θέμα αυτό και είναι ένα από τα λίγα έργα που εξετάζουν σε βάθος μία αρμενική προσφυγική κοινότητα πλησίον του κέντρου της Αθήνας. Μια "μαγική πόλη" και ένας φόρος τιμής σε ανθρώπους που χάθηκαν, αλλά μας κληροδότησαν αξίες παντοτινά.