Ένας άνθρωπος επιστρέφει στο διαμέρισμά του μετά από οχτώμισι χρόνια. Όλα εδώ είναι ανέγγιχτα κι όμως όλα δείχνουν διαφορετικά. Ο χρόνος στη φυλακή υπήρξε πυκνός και γεμάτος αισθήσεις. Σίγουρα όχι χαμένος. Δεν έχει μετανιώσει για το παράπτωμά του, δεν το θεωρεί καν παράπτωμα. Αυτό είναι ένα από τα πολλά που προσπαθεί να εξηγήσει στον πατέρα του σε μια νοερή συνομιλία μαζί του. Μπορεί ο πατέρας να μη βρίσκεται στο δωμάτιο, είναι όμως βέβαιο πως είναι παρών και ακούει τα πάντα. Όπως και το ξύλινο ομοίωμα που πελέκησε ο γιος στα εργαστήρια της φυλακής και τώρα στέκει αντίκρυ του γεμάτο μοχθηρία. Ο αθέατος πατέρας και το άψυχο ομοίωμα έχουν την ισχύ της πραγματικότητας. Περισσότερο, ίσως, από τις φωνές των περαστικών και τις μυρωδιές της πόλης που έρχονται από τα ανοιχτά παράθυρα. Στο κατώφλι μιας νέας ζωής είναι καιρός να αποφασίσει ποιος άνθρωπος είναι, ποιος άνθρωπος θα γίνει.
Η επιστροφή του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη στην πεζογραφία γίνεται με ένα νέο είδος, τη νουβέλα, ύστερα από τρία μυθιστορήματα και μια συλλογή διηγημάτων (Οι τέσσερις τοίχοι 2000, Ο φιλοξενούμενος 2004, Το ελάχιστο ίχνος 2013 και Φυσικές ιστορίες 2006). Έχει μεσολαβήσει και η συγγραφή, παράσταση και έκδοση αρκετών θεατρικών έργων (Μεταμφίεση, Αέρας, Λα πουπέ, Στην οθόνη φως, Κέικ, Τον άυλο εσένα, Το λιμπρέτο του Ζ, Στον παράδεισο). Δύο δεκαετίες γόνιμες και εδραιωτικές της ιδιαίτερης ματιάς και του απόλυτα ξεχωριστού ύφους ενός Νεοέλληνα δημιουργού που κάποια πεζογραφήματα και ορισμένα θεατρικά του μεταφράστηκαν ήδη και κυκλοφορούν στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά, πορτογαλικά, ισπανικά και τουρκικά.
Όμως όλα αυτά δεν προετοιμάζουν επαρκώς τον αναγνώστη για αυτό το πυκνό και δυσερμήνευτο θρίλερ που εξελίσσεται στις καθόλου πολλές σελίδες του νέου βιβλίου του όπου σε ένα εξωπραγματικό και αναληθοφανές σκηνικό επιτελείται μια καταβύθιση στα θεοσκότεινα μονοπάτια του εγκεφάλου και του θυμικού ενός ιδιότυπου εγκληματία που έρχεται αντιμέτωπος σε κάθε βήμα του με όλα τα μεγάλα ερωτήματα της ύπαρξης από καταβολής κόσμου. Όλα είναι συγκεκριμένα και όλα είναι θεωρητικά. Οι λέξεις έχουν όλη τη ζωτικότητα της χαράς της ζωής μα οι πράξεις όχι. Φως και σκοτάδι κυνηγιούνται όπως στον ουρανό δίχως όμως τη βεβαιότητα των πλανητικών κινήσεων που φέρνει την εναλλαγή της μέρας με τη νύχτα. Πώς μπόρεσε να εγκλείσει μέσα στο βραχύ αυτό αφήγημα και την απλή φαινομενικά περιπέτεια όλη την αγωνία για το αύριο που τσιμπάει τις καρδιές μας, εμάς των παιδιών του πατέρα; Έτσι φαίνεται συμβαίνει όταν έχεις κάτι να πεις.