Στο "Λεόντιος και Λένα" η συνείδηση του Μπύχνερ αφανίζεται απ’ τον μηδενισμό, ειδικά όταν αυτός εμβαθύνει στις σχέσεις τού ανθρώπου με τη ζωή του. Και αυτή η όψη του Μπύχνερ σημαίνει απλούστατα ότι παρ’ όλες του τις αντιρρήσεις για τον Σίλλερ, τον ρομαντισμό και τον ιδεαλισμό, και παρά τον φανατικό θαυμασμό του στον νατουραλισμό, κατά βάθος είναι ένας αγιάτρευτος ρομαντικός. Δεν ανήκει όμως στον γερμανικό ρομαντισμό. Ο Α. Τζ. Νάιτ λέει πως ο Μπύχνερ δεν είναι συναισθηματικός, δεν είναι όμως και ασυγκίνητος ή και ρομαντικός. Τα ρομαντικά του στοιχεία, βέβαια, δεν είναι σαν τα στοιχεία του Σίλλερ και της σχολής του· η βάση της δραματουργίας του είναι ένας λυρικός υλισμός. Όπου στο Λεόντιος και Λένα φαίνεται να ακολουθεί τον γερμανικό ρομαντισμό, απλώς μεγαλοποιεί τόσο τα πράγματα που τα παρωδεί, δηλαδή με άλλα λόγια τα κοροϊδεύει.
Έτσι ο Νάιτ λέει πολύ σωστά, όταν απομονώνει αυτό το χαρακτηριστικό, ότι δεν είναι ούτε ρομαντικό στιλ, ούτε νέο γερμανικό κίνημα, άλλα ένα από τα πιο προσωπικά, ορθόδοξα και γνήσια μέρη του έργου του Μπύχνερ.