«…Όταν ο Καζαντζής επέστρεψεν από την χαράδραν … ήσαν τα χέρια του γεμάτα αίματα, ήτο ταραγμένος και αφού εκάθησεν εφώναξε “συναγωνίστριες φέρτε μου νερό”, όταν δε του επήγε νερό η μάρτυς της είπεν “σαν την καρδιά του Παϊπάη δεν έχω ιδή άλλην, μου είπεν ρίψε μου και το τελευταίο βόλι και ας έχει ζωή το παιδί μου ο Ιωάννης και οι φίλοι μου, που θα με εκδικήσουν”»

Από το 1943 μέχρι τη συμφωνία της Βάρκιζας το 1945, η κατάρα του εθνικού διχασμού επέστρεφε οδηγώντας τον τόπο στην καταστροφή του Εμφυλίου.
Για πολλά χρόνια την ιστορία αυτών των τελευταίων χρόνων της γερμανικής κατοχής έγραφαν οι «χαμένοι» του Εμφυλίου. Μόλις την τελευταία εικοσαετία μια νέα ιστοριογραφία άρχισε να διερευνά και να αναδεικνύει την λεγόμενη «Κόκκινη βια» του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Ο ανά χείρας τόμος αποτελεί κοπιώδη, πολυετή έρευνα και μελέτη της περιόδου της ΕΑΜοκρατίας στην περιοχή της Μαγνησίας. Τα πορίσματά της, τεκμήρια επαληθεύσιμα από τα διάφορα αρχεία του Νομού, δεν είναι πάντοτε συμβατά με τον κατασταστικό μύθο της ελληνικής Αριστεράς.